Running Out of Time with HeartMate 3 LVAD

Zemdlałam.

Czułam, jakby życie ze mnie po prostu
uszło.

Dużo podróżowałam, spotykałam się z
przyjaciółmi,

chodziłam na zajęcia taneczne.

Starałam się zdrowo odżywiać,

ćwiczyłam, codziennie chodziłam na spacery
–

minimum godzinę dziennie.

Starałam się prowadzić jak najbardziej
aktywny tryb życia.

Oczywiście ciężko pracowałam,

łącząc pracę ze studiami.

Zorientowałam się, że coś jest nie tak –

nie czułam się dobrze, nawet gdy chodziłam
do lekarza.

Zwykły lekarz rodzinny dał mi tylko leki
na ból brzucha –

nikt nie sprawdził serca, choć to ono było
problemem.

W ostatnich dniach przed hospitalizacją

musiałam spać siedząc,

bo moje płuca były pełne wody.

Jednej nocy obudziłam się,

a moje tętno wynosiło 160.

Wiedziałam, że coś jest zdecydowanie nie
tak.

– Eista miała klasyczne objawy
niewydolności serca:

duże osłabienie i duszność przy
najmniejszym wysiłku.

Nie mogła wejść nawet na jedno piętro.

Zaczęliśmy rozmawiać o możliwych
terapiach,

jak przeszczep serca.

Ale w naszym kraju trzeba czekać

około półtora roku na dawcę.

Dla Eisty jedyną opcją był LVAD.

Będąc w szpitalu, rozmawiałam z osobami,

które miały HeartMate 3, a później
przeszczep serca.

Mogłam zapytać ich,

jak wyglądało życie przed operacją i po
niej.

Pomyślałam: „Jeśli trzeba to zrobić –
zrobię to. Nie odmówię”.

Od operacji minęło 7 miesięcy.

Wciąż mam regularne kontrole,

ale przebiegają sprawnie i szybko.

Badania robię co 3 miesiące.

Po roku mają się zmniejszyć do dwóch razy
w roku.

Wracam do życia towarzyskiego.

Zaczęłam trochę pracować,

żeby się utrzymać.

– W przypadku takich pacjentów jak Eista,

którzy mają zaawansowaną niewydolność
serca

i nie reagują na leczenie farmakologiczne,

każdy kardiolog powinien kierować ich do
ośrodków takich jak nasz,

gdzie wszczepiamy im pompy wspomagające
lewą komorę serca – LVAD.

Są one m.in. „pomostem do przeszczepu”.

Po wyzdrowieniu pacjent może żyć
normalnie,

czekając na przeszczep.

Rekonwalescencja jest ciężka,

ale z czasem bardzo satysfakcjonująca.

Bo można wrócić do normalnego życia.

Wiele zależy od psychiki.

Od tego, jak podchodzisz do życia.

Jeśli masz szansę żyć i robić rzeczy, o
których kiedyś marzyłeś –

po prostu idź do przodu i to zrób to w co wierzysz.