Historia miłości i straty transrasowo adoptowanego dziecka

Tajemniczy tatuaż na ramieniu był jedynym ogniwem łączącym Sarę Jones, zaadoptowaną jako dziecko przez białoskórych rodziców, z jej południowokoreańskimi korzeniami. Poszukiwanie rodziny biologicznej pokazało jej, że historie o transrasowych adopcjach często przedstawiają nowe życie za granicą jako uśmiech losu, za który należy się dozgonna wdzięczność, i ukrywają dużo bardziej złożoną rzeczywistość. Poprzez swoją historię straty i odkrycia, Jones radzi przybranym rodzicom, jak chronić wyjątkowe kulturowe i osobiste historie swoich dzieci.

Kiedy miałam trzy lata,

biała rodzina z Salt Lake City w Utah

zaadoptowała mnie z Korei Południowej.

Przybyłam do USA z tajemniczym
tatuażem na lewym przedramieniu.

Był tak duży i widoczny,

że przybrani rodzice
od razu usunęli go chirurgicznie.

Martwili się, że inne dzieci
będą się z niego śmiać.

Dziś na jego miejscu
jest tylko delikatna blizna.

Narysowałam go markerem permanentnym,
żebyście zobaczyli, jak wyglądał.

Dane adopcji koreańskich
z 1976 roku były niekompletne.

Nie miałam żadnych
informacji o swoim pochodzeniu

ani o rodzinie biologicznej.

Nie wiedziałam,
czy moje imię i data narodzin

były prawdziwe, czy przypisane.

Nikt nie rozumiał mojego tatuażu.

Adopcja transrasowa to adopcja dziecka

przez rodziców innej rasy lub narodowości.

Dzieci mojego pokolenia
adoptowane z Korei Północnej

asymilowano w kulturze
rodziców adopcyjnych.

Wychowano mnie tak, jakbym była biała.

W dzieciństwie jadałam z rodziną
w restauracji koreańskiej

i chodziłam na festiwale azjatyckie,

ale nie czułam się Azjatką.

Patrząc dzisiaj wstecz,

usunięcie mojego tatuażu
to symbol utraty więzi

z koreańską narodowością i kulturą.

Nie jestem jedyna.

Od lat 50. zaadoptowano
prawie 200 000 koreańskich dzieci

na całym świecie.

Coraz liczniejsze badania pokazują,
że dzieci doznają traumy,

kiedy są rozdzielane od swojej
biologicznej rodziny.

Jako dziecko doświadczyłam takiej traumy.

Ostatnio dowiedziałam się,
że moja biologiczna matka

porzuciła rodzinę
zaraz po moich narodzinach.

Gdy miałam dwa lata,
mój biologiczny ojciec został ranny

i nie mógł utrzymać mnie i moich braci.

Oddano mnie i moich dwóch
starszych braci do opieki społecznej.

Tam ktoś zdecydował,
że ponieważ jestem młodsza,

mam większe szanse na adopcję.

Wysłano mnie do osobnego sierocińca

i oddzielono od braci,
którzy się mną opiekowali.

Moje akta adopcyjne notują,
że nie bawiłam się

z żadnymi dziećmi w sierocińcu

i teraz wiem, czemu.

Moje zdjęcia adopcyjne pokazują
wystraszoną, niedożywioną dziewczynkę.

Wyobraźcie sobie mój szok kulturowy
po dziewięciu samotnych miesiącach,

po dotarciu do USA,

gdzie wszystko było inne:

ludzie,

budynki,

jedzenie

i ubrania.

Jako trzyletnie dziecko
szybko uświadomiłam sobie,

że nikt nie mówi po koreańsku, tak jak ja,

i zaniemówiłam na sześć miesięcy.

Kiedy znów zaczęłam,
było to całkowicie po angielsku.

Jednym z moich zwrotów

na widok własnego zdjęcia z sierocińca

było "Sara smutna".

Adoptowane dzieci
często zamykają się w sobie,

żeby nie narażać się na kolejną krzywdę.

Ja tak zrobiłam

i, tak jak wiele dzieci
z adopcji transrasowej,

w wielu momentach dorastania
żałowałam, że nie jestem biała

jak dzieci wokół mnie.

Inne dzieci śmiały się
z moich oczu i nosa.

Styl lat 80. był dla mnie
szczególnie brutalny,

te niedopasowane okulary,

fryzury...

(Śmiech)

Wyglądałam śmiesznie.

(Śmiech)

Takiego opowiadania o adopcji
trudno się słucha.

Zwykle słyszymy, jak to nowy rodzic

z niecierpliwością czeka na dziecko,
którego od dawna pragnął.

Historię rodzica opowiada się
z miłością, radością i ekscytacją,

a kiedy sprowadzają do domu
nowo zaadoptowane dziecko,

rodzina i przyjaciele
świętują i gratulują rodzicom

ich wspaniałej decyzji o adopcji.

Historia opowiadana przez rodziców
była jak piękny koc, który mnie ogrzewał.

Ale niedługo poczułam, że uwaga
skupia się bardziej na tym kocu,

całkowicie zasłaniającym
mnie i mój punkt widzenia.

Byłam stłamszona emocjonalnie.

Rodzice mówili mi takie rzeczy jak:

"zakochaliśmy się w tobie od razu
jak tylko zobaczyliśmy twoje zdjęcie.

Serce nam pękło".

Wiem, że mnie kochają i że byłam chciana.

Ale żałuję, że moja jedyna
historia narodzin jest taka smutna,

taka humanitarna.

Często myliłam miłość z wdzięcznością,

szczególnie, kiedy ludzie
mówili mi rzeczy typu:

"Masz szczęście,
że zaadoptowano cię do USA"

albo: "twoi rodzice są aniołami,
że cię zaadoptowali".

Jako dziecko odbierałam to jako stałe
przypomnienie, że mam być wdzięczna

za dobroczynność rodziców.

Byłam zła, że nie mogę odpowiedzieć:

"Nie lubię, jak ciągle mi przypominacie,
że jestem adoptowana.

Chcę być normalnym dzieckiem,

może nawet czasami niewdzięcznym".

(Śmiech)

Ale nauczyłam się wymuszać uśmiech,

i z wiekiem chciałam móc powiedzieć:

"Sara nadal jest smutna".

Ale zamiotłam odczucia pod dywan,
aż w końcu zdałam sobie sprawę,

że nigdy tak naprawdę
nie opłakałam adopcji.

Wielu z nas rozumie,
że adoptowanie dziecka

innej rasy, kultury
czy kraju nie jest łatwe,

ale rzadko zauważamy złożone emocje,

których mogą doświadczyć
adoptowane dzieci.

Niektóre odczuwają stratę,

odrzucenie,

żal,

wstyd,

winę,

chwiejność tożsamości,

trudność z bliskością

i problemy z opanowaniem.

Zapytajcie moich dzieci.

(Śmiech)

Adoptowane dzieci mogą
kochać przybranych rodziców

i zarazem doświadczać
tych złożonych emocji.

Zastanawiamy się: jeśli mielibyśmy
bezpieczną przestrzeń emocjonalną

do stawienia czoła naszej historii
w młodszym wieku,

czy jako dorosłym nadal byłoby nam
trudno pogodzić się z adopcją ?

Gdzie znaleźć emocje
do stawienia czoła historii?

Od końca lat 90. i początku 2000 roku

naukowcy jak dr Richard Lee skupili się
na innych technikach wychowania

przy adopcji transrasowej.

To nadzieja na pomoc dzieciom
i ich przybranym rodzicom

w lepszym dopasowaniu się do specjalnych
rasowych i etnicznych okoliczności.

Zachęca się do inkulturacji,

która zapoznaje dzieci z ludźmi,

miejscami, językiem i kulturą
ich rodzin biologicznych.

Niektórzy rodzice skupiają się
na inkulturacji rasowej,

zwłaszcza żeby przepracować
z dziećmi rasizm i dyskryminację,

której doświadczą poza domem.

Niektórzy rodzice
pozwalają starszym dzieciom

wybrać poziom wystawienia
na kulturę rodzin biologicznych.

Na widok takich oznak postępu
można by pomyśleć,

że wiemy już wszystko
o adopcji transrasowej.

Adopcja koreańskich dzieci
była pierwszą falą

masowych międzynarodowych adopcji

i wyprzedziła inne kraje o prawie 30 lat,

więc istnieją całe pokolenia
adoptowanych Koreańczyków,

od dzieci aż po 70-latków,

mierzących się z efektami asymilacji,

a jednak istnieje tylko garstka badań

obserwujących życie
transrasowo adoptowanych dzieci.

Moje otoczenie nie umiało rozumieć
mojego smutku związanego z adopcją.

Rachel Rostad, inna adoptowana Koreanka,

wyraziła moje uczucia słowami:

"Stratę szczególnie trudno zmierzyć,

gdy wydaje się,
że się niczego nie straciło.

To nie tak, jakby brakowało narządu.

To jak sen, który odchodzi

kiedy otwierasz oczy rano".

Co roku setki dzieci
adoptowanych z Korei Południowej

szukają swoich rodzin biologicznych.

Koreańskie agencje donoszą,
że mniej niż 15% odnosi sukces.

W zeszłym roku znalazłam moją koreańską
rodzinę biologiczną już w trzy miesiące.

Udostępniłam zdjęcie
mojego odrysowanego tatuażu

w mediach społecznościowych,

który koreańskie grupy
hojnie udostępniały.

Znajomy mojego brata zobaczył to zdjęcie

i od razu zrozumiał znaczenie tatuażu.

Gdy mój ojciec postanowił
oddać nas do opieki społecznej,

martwił się, że nas rozdzielą,
a nawet oddadzą do adopcji za granicę.

Dlatego podjął ten nietypowy krok
i zrobił duży tatuaż

na ramieniu każdego z nas

i na swoim własnym,

żebyśmy mogli się pewnego dnia odnaleźć.

Próbował mnie szukać.

I miał rację:

ten tatuaż pomógł mi znaleźć
rodzinę, którą straciłam.

Niestety odszedł dziewięć lat za wcześnie,
by zobaczyć swoje dzieci znowu razem.

Zeszłego roku udałam się do Korei
na spotkanie z dwoma starszymi braćmi,

moją ciotką i wujem

i dowiedziałam się wielu rzeczy o sobie,

włącznie z moją prawdziwą datą urodzenia,

która postarza mnie o siedem miesięcy.

(Śmiech)

Kobiecie w średnim wieku
nie spodobała się taka wiadomość.

(Śmiech)

To wyjaśnia wszystkie te moje
zdolności i osiągnięcia w szkole.

(Śmiech)

Ale najważniejsza rzecz,
której się dowiedziałam,

to że mam kochającą rodzinę w Korei,

która pamiętała mnie jako małe dziecko

i która nigdy o mnie nie zapomniała.

Nie porzucono mnie,
jak mówią moje akta adopcyjne.

Byłam chciana.

Pora zmienić podejście do adopcji.

Zdrowy ekosystem adopcyjny
to taki, w którym dzieci,

rodziny przybrane i biologiczne

mają własne, niezwykłe historie.

Gdy te opowieści traktuje się równo,
pogłębia się empatia

i powstają lepsze prawa
dla ludzi doświadczających adopcji.

Oto dwie rzeczy,
które dorośli mogą zrobić,

żeby lepiej chronić
historie adoptowanych dzieci.

Po pierwsze, zapewnijcie im
bezpieczną przestrzeń do wyrażania emocji,

zarówno pozytywnych, jak i negatywnych.

Zwroty, takie jak "powiedz więcej",

"czego sobie życzysz"

i "takie uczucia są normalne"

pomagają dzieciom dać upust emocjom.

Po drugie, respektujcie
historię adopcyjną dziecka.

Dzieci mogą wyrażać emocje,
które wydają się krzywdzące

lub martwią przybranego rodzica.

Jako rodzic pracuj
nad kontrolą swoich lęków

bez udziału dziecka.

Zawsze traktujcie
historię dziecka jako ważną.

To naturalne, że chcemy chronić dzieci

przed doświadczaniem bólu.

Ale mój tatuaż to smutne przypomnienie
o tym, że każdą adopcję zaczyna strata

która każde dziecko dotyka inaczej.

Adoptowane dzieci mogą
wieść pełne, obfite życie,

o ile zaakceptujemy
i wykorzystamy w budowie

tę osobliwą talię kart, którą dał nam los.

Słuchając naszych historii z empatią,

usłyszycie też inne rzeczy:

dziecinną ciekawość,

wdzięk,

wytrzymałość,

odwagę,

miłość

i owszem, również wdzięczność.

Dziękuję.

(Brawa)