Beter discussiëren

Beschrijving: Waarom discussiëren we? Om onze tegenstanders te overtroeven, hun ongelijk te bewijzen, en, bovenal, om te winnen! ... Ja? Filosoof Daniel H. Cohen laat zien hoe onze meest voorkomende vorm van discussie - een oorlog waarin de een moet winnen en de ander moet verliezen - niet het goede model is om onenigheid op te lossen. (Gefilmd TEDx Colby College.)

Mijn naam is Dan Cohen,
en ik ben academicus, zoals gezegd.

Dat betekent dat ik discussieer.

Discussiëren is een belangrijk onderdeel
van mijn leven, en ik hou ervan.

Ik ben niet alleen academicus,
maar ook filosoof,

dus denk ik graag
dat ik er vrij goed in ben.

Maar ik denk ook graag veel na
over discussiëren.

Zo ben ik op wat raadsels gestoten.

Een van die raadsels is dat

terwijl ik nadacht over discussiëren -

en dat is nu al tientallen jaren -
werd ik beter in discussiëren,

maar hoe meer ik discussieer
en hoe beter ik er in word,

hoe meer discussies ik verlies.
Dat is nu net het raadsel.

Het andere raadsel is
dat ik er me goed bij voel.

Hoe komt dat?

Waarom denk ik dat goede debaters
eigenlijk beter zijn in het verliezen?

Waarom denk ik dat goede debaters
eigenlijk beter zijn in het verliezen?

Er zijn nog wat andere raadsels.

Eén is: waarom discussiëren we?
Wie heeft daar baat bij?

Nu ik het toch over discussies heb,

laten we ze academische
of cognitieve discussies noemen,

waarbij iets cognitiefs op het spel staat.

Is deze propositie waar?
Is deze theorie een goede theorie?

Is dit een levensvatbare interpretatie
van de gegevens of de tekst?

En zo verder.
Ik ben niet echt geïnteresseerd in discussies

over wiens beurt het is om de vaat te doen
of de vuilnisbak buiten te zetten.

Ja, ook deze discussies kom ik tegen.

Ik win die nogal eens
omdat ik de trucs ken.

Maar dat zijn niet de belangrijke discussies.

Ik ben geïnteresseerd
in de academische discussies van vandaag.

Daar kom ik die raadsels tegen.

Ten eerste, wat winnen goede debaters
wanneer ze een discussie winnen?

Wat heb ik eraan als ik je overtuig

dat utilitarianisme niet het juiste kader is
om na te denken over ethische theorieën?

Dus wat winnen we
wanneer we een discussie winnen?

Wat maakt het me zelfs uit

dat jij denkt dat Kants theorie werkt

of Mill de na te volgen ethicus is?

Wat kan het mij eigenlijk schelen

dat functionalisme een goede theorie
van de geest is.

Waarom geven we ons al die moeite?

Waarom proberen we andere mensen te overtuigen

om dingen te geloven die ze niet willen geloven?

Is dat zelfs netjes?

Is het netjes om iemand anders iets te willen laten
denken wat hij of zij eigenlijk niet wil denken?

Is het netjes om iemand anders iets te willen laten
denken wat hij of zij eigenlijk niet wil denken?

Mijn antwoord hierop
zal gaan over drie discussiemodellen.

Mijn antwoord hierop
zal gaan over drie discussiemodellen.

Het eerste model
noem ik het dialectische model:

discussie als oorlog.
Je kent het wel.

Er wordt een heleboel geschreeuwd,

gewonnen en verloren.

Geen echt nuttig model voor discussie,

maar het komt veel voor
en zit diepgeworteld.

Maar er is een tweede discussiemodel:
argumenten als bewijzen.

Denk aan een wiskundige discussie.

Hier is mijn argument.
Werkt het? Is het ergens goed voor?

Kloppen de premissen?
Zijn de gevolgtrekkingen geldig?

Volgt de conclusie uit de premissen?

Geen tegenkanting, geen vijandigheid,

er wordt niet noodzakelijkerwijs
gediscussieerd als tegenstanders.

Maar er is nog een derde model.

Volgens mij een zeer nuttig model,

namelijk discussies als voorstellingen,

discussies als voor een publiek.

Denk aan een politicus
die zijn standpunt probeert uit te leggen,

die het publiek ergens van wil overtuigen.

Maar er is nog een ander aspect aan dit model
dat ik echt belangrijk vind.

Wanneer wij voor een publiek pleiten,

heeft het publiek soms
een meer participerende rol in de discussie.

Toehoorders zijn jury's

die een oordeel uitspreken en beslissen.

Laten we dit het retorische model noemen.

Hierbij pas je je stijl van discussiëren aan
aan het publiek.

Je weet ook wel dat een precies,
goed onderbouwd argument in het Engels

voor een Franstalig publiek niet werkt.

voor een Franstalig publiek niet werkt.

Dus drie modellen: discussie als oorlog,

discussie als bewijsvoering
en discussie als voorstelling.

De discussie als oorlog is de dominante.

Ze domineert hoe we praten over discussies,

ze domineert hoe we denken over discussies,

en daardoor bepaalt ze hoe we discussiëren,

ons werkelijke gedrag bij discussies.

Als we het hebben over discussies,

hanteren we een nogal militaristische taal.

Wij willen sterke argumenten,
argumenten met punch,

doeltreffende argumenten.

Heel onze verdediging
en strategieën mooi op een rijtje.

We willen doorslaande argumenten.

Dat is het soort discussie
dat we willen.

Het is de dominante manier
van denken over discussies.

Toen ik begon over discussies, dachten jullie
waarschijnlijk aan het tegenstrevermodel.

Toen ik begon over discussies, dachten jullie
waarschijnlijk aan het tegenstrevermodel.

Maar de oorlogsmetafoor, het oorlogsparadigma,

ons model om na te denken over discussies,

misvormt onze manier van discussiëren.

Ten eerste plaatst het tactiek boven inhoud.

Volg eens lessen over logica en argumenteren.

Je leert er alle foefjes
die je kan gebruiken

om discussies te winnen.
Zo hoort het niet.

Het vergroot het ons-tegen-hen-aspect uit.

Het gaat uit van het tegenstrevermodel.
Het polariseert.

De enig mogelijke resultaten zijn

ofwel triomf, glorieuze triomf,
ofwel extreme, smadelijke nederlaag.

Dat werkt misvormend.
Het ergste van alles is

dat het dingen zoals onderhandelingen,

overleg, compromis

of samenwerking bijna uitsluit.

Denk daar eens over na.
Ben je ooit een discussie begonnen

met de gedachte:
"Eens kijken of we ergens kunnen overeenkomen

in plaats van het uit te vechten.
Wat kunnen we samen uitwerken?"

Ik denk dat de metafoor discussie-als-oorlog

die andere soorten oplossingen
bij discussie tegenwerkt.

Ten slotte, en dat is nog het ergste,

is dat discussies bijna nooit iets opleveren.

Het zijn doodlopende straatjes,

files of patstellingen bij gesprekken.

We geraken er niet uit.

Nog iets dat mij als opvoeder

na aan het hart ligt:

als discussie oorlog is, dan houdt dat in

dat je kan leren door te verliezen.

Laat me uitleggen wat ik bedoel.

Stel dat jij en ik een discussie hebben.

Jij gelooft propositie P, en ik niet.

Ik zeg: "Waarom geloof jij P?"

En je vertelt mij je redenen.

Ik opper bezwaar en zeg: "Nou en wat over...?"

Jij antwoordt op mijn bezwaar.

Ik heb een vraag: "Wat bedoel je?

Hoe geldt dat hier?"
Jij antwoordt weer.

Stel dat ik uiteindelijk

allerlei bezwaren, vragen

en tegenoverwegingen
naar voren heb gebracht,

en jij op elk geval
een bevredigend antwoord hebt gegeven.

Dan kan ik zeggen:

"Weet je wat?
Ik denk dat je gelijk hebt. P."

Zo krijg ik een nieuwe overtuiging.
En niet zomaar een overtuiging,

maar een goed onderbouwde, onderzochte,

en beproefde overtuiging.

Grote cognitieve winst.
Wie won er bij die discussie?

De oorlogsmetafoor nodigt
ons uit om te zeggen

dat jij hebt gewonnen, al ben ik de enige
die iets heeft bijgeleerd.

Wat heb jij er cognitief bij gewonnen?

Je hebt er wat plezier aan beleefd,
misschien streelde het je ego,

of steeg je professionele status een beetje.

Deze vent is een goede debater.

Maar wie is er qua kennis op vooruitgegaan?

De oorlogsmetafoor dwingt ons tot denken

dat jij de winnaar bent en ik verloor,

hoewel ik iets leerde.

Met dat beeld is er iets mis.

Dat zou ik willen veranderen.

Hoe kunnen we manieren bedenken om discussies

op iets positiefs te laten uitdraaien?

Daarvoor hebben we nieuwe exit-strategieën nodig.

Maar die gaan we niet hebben

zolang onze uitgangspunten dezelfde blijven.

We moeten denken aan nieuwe soorten discussies.

Maar ik weet zelf ook niet
hoe dat moet.

Maar ik weet zelf ook niet
hoe dat moet.

Dat is het slechte nieuws.

De discussie-als-oorlog metafoor is een misbaksel.

Hij heeft zich genesteld in onze geest,

en er bestaat geen wondermiddel tegen.

Er is geen toverstaf die hem doet verdwijnen.

Ik heb geen antwoord.

Maar wel enkele suggesties:

Maar wel enkele suggesties:

Nieuwe soorten discussies

vragen nieuwe soorten debaters.

Probeer dit.

Denk aan alle rollen
die mensen in discussies spelen.

In een dialectische discussie
heb je voor- en tegenstanders.

In een dialectische discussie
heb je voor- en tegenstanders.

Bij retorische discussies
heb je toehoorders.

Discussies met bewijzen vragen denkers.

Allerlei verschillende rollen.
Kan je je een discussie voorstellen

waarin je zowel debater als publiek bent?

waarin je zowel debater als publiek bent?

Kan je je voorstellen

dat je de discussie verliest
en toch kan zeggen:

"Wow, dat was een goed debat."?

Kun je dat? Ik denk het wel.

Ik denk dat,
als je je een discussie kunt voorstellen

waar verliezer, winnaar,

publiek en jury kunnen zeggen:

“Ja, dat was een goede discussie.”,

dan heb je je een goede discussie voorgesteld.

Meer nog, dan heb je een idee

van een goede debater,

een die je zelf moet proberen te zijn.

Ik verlies een heleboel discussies.

Het kost oefening
om een goede debater te worden

in de zin van voordeel hebben aan je verlies,

maar gelukkig heb ik vele, vele collega's

die bereid zijn mij die dienst te verlenen.

Bedankt.

(Applaus)