De tragische mythe van Orpheus en Eurydice - Brendan Pelsue

De hele les vind je hier: https://ed.ted.com/lessons/the-tragic-myth-of-orpheus-and-eurydice-brendan-pelsue

Het huwelijk van Orpheus, de beste van alle dichters en muzikanten, met Eurydice, een bosnimf, werd aangekondigd als de perfecte verbintenis. Iedereen wist dat het echtpaar helemaal verliefd was. Dus toen de huwelijksceremonie eindigde met de ontijdige dood van Eurydice, had Orpheus geen andere keuze dan naar de onderwereld te gaan om zijn geliefde terug te eisen. Brendan Pelsue deelt de tragische mythe van Orpheus en Eurydice.

Les door Brendan Pelsue, animatie door Anton Bogaty.

De noten die van de snaren sprongen,
Dwongen ijzeren tranen op Pluto's wangen

En dwongen Hel toe te geven
aan Liefdes verlangen. - John Milton

Het was de perfecte bruiloft,
vonden de gasten.

De bruidegom was Orpheus,
de beste van alle dichters en muzikanten.

De bruid Eurydice, een bosnimf.

Iedereen wist dat de liefde
van het paar echt was.

Opeens struikelde Eurydice
en viel ze op de grond.

Nog voor Orpheus bij haar was,
was ze al dood

en de slang die haar gebeten had,
ontsnapte door het gras.

Na Eurydice's begrafenis

was Orpheus zo dronken van een verdriet
te zwaar voor deze aardse wereld

dat hij besliste af te reizen
naar de onderwereld --

een plek waarvan nog nooit
een leven wezen was teruggekeerd --

om zijn geliefde te redden.

Toen Orpheus de poorten
van de onderwereld bereikte,

begon hij zijn lier te bespelen.

De muziek was zo mooi dat Cerberus,
de driekoppige hond die de doden bewaakt,

ging liggen toen Orpheus voorbijkwam.

Charon, de veerman die dode zielen
liet betalen om de rivier Styx te kruisen,

was zo weg van de muziek
dat hij Orpheus zonder betalen overzette.

Toen Orpheus het paleis binnenliep
van Hades en Persephone,

de koning en koningin van de dood,

begon hij te zingen.

Hij zong over zijn liefde voor Eurydice
en zei dat ze te vroeg was weggenomen.

De dag zou komen dat ze --
zoals alle levende wezens --

voor eeuwig in het dodenrijk zou wonen,

dus kon Hades haar niet
een paar jaar meer op aarde gunnen?

Toen Orpheus ophield met zingen,
stond de hele hel stil.

Sisyphus duwde zijn rots
niet langer de heuvel op.

Tantalus reikte niet meer naar het water
dat hij nooit zou mogen drinken.

Zelfs de Erinyen, de demonische
godinnen van wraak, huilden.

Hades en Persephone stemden in,
maar op één voorwaarde:

terwijl hij terug uit de onderwereld klom,

mocht hij niet omkijken om te zien
of Eurydice hem aan het volgen was.

Als hij dat wel deed, zou ze voor altijd
terugkeren naar het land van de doden.

Orpheus begon te klimmen.

Met elke stap

maakte hij zich meer en meer zorgen
of Eurydice achter hem was.

Hij hoorde niks ---
waar waren haar voetstappen?

Op het laatst, net voordat hij
uit de onderwereld stapte

en het heldere licht van de dag in,

gaf hij aan de verleiding toe.

Orpheus probeerde
terug te keren naar de onderwereld,

maar hij mocht niet meer binnen.

Gescheiden van Eurydice

zweerde Orpheus om nooit nog
een andere vrouw lief te hebben.

In plaats daarvan zong hij in een bos
liederen over geliefden.

Er was Ganymedes,

de knappe jongen die Zeus
wijnschenker maakte voor de goden.

Er was Myrra, die haar vader liefhad
en daarvoor gestraft werd,

en Pygmalion, die zijn ideale vrouw
uit ivoor beeldhouwde

en dan tot Venus bad
totdat ze tot leven kwam.

En dan had je Venus zelf,

wier mooie Adonis vermoord was
door een everzwijn.

Het was alsof Orpheus'
eigen liefde en verlies

hem een inkijk hadden gegeven
in de harten van goden en mensen overal.

Voor sommigen
was poëzie echter niet genoeg.

Een groep van wilde vrouwen
genaamd de Maenaden,

kon het niet hebben dat een dichter
die zo mooi over de liefde zong

hen niet zou liefhebben.

Hun jaloezie bracht hen tot waanzin
en ze vernietigden de arme Orpheus.

De vogels, de zangers van de natuur,
rouwden om Orpheus,

net als de rivieren,
die muziek maakten terwijl ze babbelden.

De wereld raakte twee mooie zielen kwijt.

Orpheus en Eurydice hielden zo veel
van elkaar dat toen ze gescheiden werden,

Orpheus de pijn en de vreugde
van geliefden had begrepen

en een nieuwe vorm van kunst,
het liefdesgedicht, was geboren.

Terwijl de aarde huilde,

vond Orpheus vrede
én zijn geliefde in de onderwereld.

Daar wandelt hij tot op deze dag
met haar langs de oevers van de Styx.

Soms wandelen ze naast elkaar,

soms loopt zij vooraan

en soms pakt hij de leiding

om zoveel als hij maar wil
achterom te kunnen kijken.