Mistrzowskie techniki fotograficzne Sally Mann | | Art21

Dorastając jako dziecko

Sally Mann nie było wcale takie proste.

Każdy, kto jest tak zdeterminowany jak Sally man

będzie wymagającą matką.

Jest trudną osobą,

i mimo że mnie to irytuje,

walczę z tym i się przeciwstawiam

to jednocześnie to kocham.

Więc to jest takie Yin i Yang.

Boże, to naprawdę wygląda jak Całun Turyński,

czy coś takiego.

Wygląda tak monumentalnie –

podczas gdy to wygląda tak ulotnie.

Boże, to po prostu dwa zupełnie różne zdjęcia.

Niektóre zdjęcia po prostu muszą być w określony sposób,

ale to tutaj nie wydaje się wołać
o to, żeby być ani jasne, ani ciemne.

Co właściwie tylko utrudnia mi pracę.

Za każdym razem, gdy ona na coś patrzy,

patrzy na to jak artystka.

To pochłania całą jej energię.

I przez to myślę, że w pewnym sensie straciliśmy matkę,

ale zyskaliśmy przyjaciółkę i artystyczną wspólniczkę,

i coś zupełnie innego.

To ogromny wysiłek, który w to wkłada.

Sally będzie miała stos zdjęć, które według mnie są piękne,

a które ona odrzuca.

A ja siedzę i myślę: Boże...

To naprawdę trudne.

To, co lubię w tych psich kościach, to ich niejednoznaczność.

Trzeba trochę czasu, żeby się zorientować, czym one są

albo może w ogóle się nie zorientujesz.

Jeśli coś nie ma w sobie niejednoznaczności, to nie warto tego fotografować.

Uwielbiam ten aspekt fotografii,

jej kłamliwość.

Musi być w niej coś dziwnego,

inaczej nie jest dla mnie interesująca.

Bądź dobra.

Po prostu zostań tak.

Jeśli można mówić, że mam jakiś estetyczny styl,

to jest to chyba estetyka sroki.

Chodzę, i po prostu zbieram wszystko, co jest wokół.

To bardzo spontaniczne.

Widzę psią kość, przynoszę ją,

robię zdjęcie, podoba mi się zdjęcie.

Zrobiłam zdjęcie, cóż, to całkiem dobre zdjęcie,

więc potem zbieram wszystkie inne psie kości,

przynoszę je i robię kilka kolejnych zdjęć,

a potem wieszam je na ścianie.

Zanim się obejrzę, galeria mówi:

„Zróbmy wystawę psich kości”.

Więc robimy wystawę psich kości.

A potem pojawia się jakiś cyniczny,

postmodernistyczny krytyk i mówi:

„O mój Boże, patrzcie na wystawę psich kości,

co to niby znaczy?”

A ja wtedy myślę: O tak! Dobry piesek. No dalej, biegnij po to.

Te psie kości są tworzeniem sztuki tak,

jak powinna być tworzona, moim zdaniem,

bez jakichś wielkich odniesień czy przesłań.

Po prostu dla zabawy. Jeśli potrafisz to sobie wyobrazić

sztuka dla zabawy. Czasem to naprawdę jest zabawa.

Jest dużo sporów na temat tego, jak właściwie trzymać tę szklaną płytę.

Nauczyłam się tego od mistrza,

naprawdę genialnego nauczyciela,

który świetnie zna proces mokrej płyty kolodionowej.

Nazywa się Mark Osterman.

To dość kapryśny proces.

Nie pozwala na zbytnią bylejakość w technice.