Hayatınıza seyirci kalmayın

"Hayat A'dan B'ye gitmez, karmakarışıktır." diyor yelkencilik efsanesi Tracy Edwards. Bu ilham verici konuşmada: uyumsuz bir gençten, denizlerin en zorlu yarışında ilk defa tamamı kadın mürettebattan oluşan bir teknenin kaptanına nasıl dönüştüğünü ve şimdi dünyanın dört bir yanındaki gençlerin hayallerine ulaşmasına nasıl yardımcı olduğunu anlatıyor.

Rota oluşturabilmek sıra dışı bir yetenek

ve dünyada eşi benzeri yok.

Bir limandan ayrılıp tayfamı ve teknemi
güvenli bir şekilde bir limandan diğerine

belki de üç, dört, beş,
altı kilometre öteye

götürebileceğimi bilmekten
başka hiçbir şey

beni böylesine memnun edemez.

Benim için denizde olmak...

Tam anlamıyla özgürlük

ve kendin olmak için en büyük fırsat demek

çünkü başka bir şey olamazsın.

Teknedeki tayfa önünde olduğun gibisin.

Küçük bir alan.

Maiden 17 metre uzunluğunda.

17 metrelik teknede 12 kadın var.

Kelimenin tam anlamıyla dip dibesin,

yani kendin olmak zorundasın.

Denize açıldığımda benim için en güzel an

karanın kaybolduğu andır.

Tarif edilemez

bir nefes kesilme anıdır,

macera ve geri dönüşü yok,

sadece sen, tekne ve doğa unsurları.

Herkesin hayatında bir kere
bunu deneyimlemesini isterim.

Karadan uzaklaştıkça

kendine daha fazla yaklaşıyorsun.

Bu sensin,

sıradaki yere nasıl ulaşacağız,

nasıl hayatta kalacağız,

birbirimize nasıl sahip çıkacağız

ve diğer tarafa geçmek için ne yapmalıyız.

Konuşmalara gittiğimde en çok gelen soru:

"Nasıl okyanusları aşan
bir denizci oldun?"

Gerçekten iyi bir soru.

Hep şunu söylemek istedim:

"Bir düşüm vardı, hayale dönüştü,

sonra da takıntıya dönüştü."

Ancak hayat böyle değil.

İnsanların benim hakkımda
öğrenmelerinden endişelendiğim,

hayatımın A noktasından B'ye gitmediği.

Çünkü kaç insan hayatının
A'dan B'ye gittiğini söyleyebilir,

"Bunu yapacağım." diye düşünüp yaparlar?

Yani gerçeği söylüyorum.

15 yaşında okuldan atıldım

ve çilekeş müdürüm çilekeş anneme

özetle eğer Tracy okul koridorlarına
bir daha adımını atarsa

polisi arayacaklarına dair

çilekeş bir not gönderdi.

Annem beni alıp

"Tatlım, eğitim herkese
göre değildir" dedi.

Sonra da bana hiç kimsenin
vermemiş olduğu en iyi tavsiyeyi verdi.

"Her birimizin iyi olduğu bir şey var,

sadece gidip onun ne olduğunu
bulmak gerek" dedi.

16 yaşında Yunanistan'a
gitmeme izin verdi.

Teknelerde çalışmaya başladım,
fena değildi.

17 yaşında ne yapmak
istediğimi pek bilmiyordum,

akışına bırakmıştım.

İkinci kez atlantik ötesine açıldığımda

kaptanım "Rotayı bulabilir misin?" dedi.

Ben de "Tabii ki rota bulamam,

bölme işlemine geçmeden
okuldan atıldım" dedim.

"Rota bulmayı öğrenmen gerektiğini
düşünmüyor musun?

Ya bana bir şey olsa?

Hayatına seyirci kalma,

ne yaptığına bakmayı bırak

ve bir parçası ol." dedi.

O gün benim için tüm
hayatımın başladığı gündür.

Rota bulmayı iki günde öğrendim

ve bunu sayılardan nefret eden,

onları hiyeroglif olarak gören
biri olarak yaptım.

Bana hiç hayal edemeyeceğim yollar
ve fırsatlar sağladı.

Hatta Whitbread Round the World Race'de
bir tekne bulmayı bile başardım.

17 Güney Afrikalı ve ben vardım.

21 yaşındaydım

ve hayatımın en uzun dokuz ayıydı.

Aşçı olarak katıldım,

sonuna kadar dayanmayı başardım

ve yarışın sonuna geldiğimde

yarışta 230 mürettebat
olduğunu fark ettim.

Üç kadın vardı

ve ben de onlardan biriydim.

Kötü bir aşçıyım.

İyi bir rotacıyım.

Sanırım hayatımdaki en bilge
ikinci düşünce şuydu:

"Hiçbir adam teknesinde rotacı
olmama izin vermeyecek, asla."

Günümüzde de durum hâlâ böyle.

Whitbread'in 35. yılında,

tamamı kadınlardan oluşan bir sefere
katılmamış sadece iki kadın rotacı vardı

ve Maiden böyle ortaya çıktı.

"Uğruna savaşacak bir şeyim var."
diye düşündüğüm an o andı.

Bu mücadeleye girmek
istediğimden haberim bile yoktu

ve çok kolay gördüğüm bir şeydi.

Kendimde, varlığından haberim
olmayan şeyler keşfettim.

Mücadeleci bir ruhum olduğunu keşfettim,

şimdiye kadar hiç bilmediğim

rekabetçi yönümü keşfettim

ve ikinci tutkumu keşfettim,

o da eşitlik.

Bunun durmasına izin veremezdim.

Bu artık sadece benim
bir teknede rotacı olmak için

kendi mürettebatımı toplamak,

kendi takımımı kurmak,

kendi paramı kazanmak,

kendi teknemi bulmak
istememle alakalı değildi.

Bu her yerdeki kadınlarla ilgiliydi.

Muhtemelen hayatımın kalanını

bunu yaparak geçireceğimi o zaman anladım.

1989 Whitbread Round the World Race'e

katılabilmek için para bulmamız
çok uzun zaman aldı.

Yarış için hazırlanmış
yepyeni parlak tekneleriyle,

büyük, milyonlarca liralık,

tamamı erkeklerden oluşan
projeleri etrafımızda görünce

bunlardan biri olamayacağımızı fark ettik.

Bunu zamanla elde edecektik.

Hiç kimsenin bize o kadar parayı
verecek kadar inancı yoktu.

Böylece evimi ipotek ettirdim

ve köklü bir enkaz bulduk.

Güney Afrika'da bulduğumuz

çoktan dünyayı iki kez dolaşmış

eski bir Whitbread teknesiydi.

Bir şekilde birini, onu gemiye koymaya

ve bizim için Birleşik Krallık'a
getirmeye ikna ettik.

Teknenin durumunu görünce
kızlar dehşete kapılmıştı.

Tersanede bir yerimiz vardı.

Onu alabanda kaldırdık
ve yeniden tasarladık,

parçalara ayırdık,

tüm işi kendimiz yaptık.

Gemi tersanesinde kadın
ilk kez görülüyordu,

bundan dolayı oldukça ilginçti.

Her sabah oraya girdiğimizde

herkes bakakalırdı.

Ancak avantajları da vardı
çünkü herkes çok yardımseverdi.

Böylesi bir yeniliktik.

Bize jeneratör verdiler,
motor verdiler, bilirsiniz:

"Bu eski halatı ister misiniz?"

"Evet."

"Eski yelkenleri?"

"Evet, onları da alalım."

Yani gerçekten de zamanla tamamladık.

Düşünüyorum da aslında
sahip olduğumuz en büyük avantaj,

tamamı kadın bir mürettebatın

dünyaya nasıl yelken açacağına dair
bir ön yargılı fikir olmamasıydı.

Ne yaparsak uygundu.

Bu ayrıca insanları da çekti.

Sadece kadınları değil,

cinsiyetinden, ırkından,
renginden ya da sebebi her neyse

"Bunu yapamazsın çünkü
yeterince iyi değilsin." denilen

erkekleri veya herhangi birilerini de.

Maiden bir tutku haline geldi.

Para bulmak zordu,

bize sponsor olmayan
yüzlerce şirket vardı.

Bize yapamayacağımızı söylediler,

öleceğimizi düşünüyorlardı...

Hatta adamlar bana gelip
gerçekten şunları söylerdi:

"Öleceksiniz."

"Peki, tamam, bu beni ilgilendirir,
seni değil." diye düşünürdüm.

Sonunda Ürdün Kralı Hüseyin,
Maiden'a sponsor oldu

ve bu harika bir şeydi.

Zamanının çok ötesinde, bir eşitlikçiydi.

Barış ve eşitlik mesajımızla
dünyada yelken açtık.

Yarışta böylesi bir mesaja
sahip olan tek tekneydik.

Whitbread yarışının iki etabını kazandık,

en zorlu iki etabıydı

ve genel sonuçta ikinciydik.

Bu 1977'den beri bir İngiliz
teknenin aldığı en iyi sonuç.

Birçok insanı sinirlendirdi.

O zaman neye sebep olduğunu
fark etmedik.

Bitiş çizgisini geçtik,
olağanüstü bitiş çizgisini.

600 tekne bizimle birlikte
Solent'i geçiyordu,

biz yaklaşırken Ocean Village'deki 50.000
insan "Maiden, Maiden" diye bağırıyordu.

İstediğimiz şeyi yaptığımızı biliyorduk

ve iyi bir şey başaracağımızı umuyorduk

ama o zaman kaç tane kadının
hayatının değiştiğini bilmiyorduk.

Güney Okyanusu
benim en sevdiğim okyanus.

Her okyanusun bir karakteri vardır.

Kuzey Atlantik uzun uzadıya bir okyanus.

Şen, kafasına göre, vira salpa,

eğlenmene bak tarzında bir okyanus.

Güney Okyanusu ise
ölümüne ciddi bir okyanus.

Güney Okyanusu'na geçtiğin anda bilirsin,

enlemi ve boylamı,

oraya geldiğinde bilirsin ki

dalgalar birikiyordur,

üzerilerinde büyük beyaz
köpükleri olan dalgalar.

Ortam çok grileşir,

duyusal yoksunluk yaşamaya başlarsın.

Etrafındaki bu devasa ıssızlıkta

kim olduğuna ve ne olduğuna
çok odaklanırsın.

Bomboş.

Çok büyük ve çok boş.

Albatrosların tekne etrafında
uçuştuğunu görebilirsin.

Onların bölgesinden geçmek
yaklaşık dört gün sürer,

yani dört gün boyunca
aynı albatros manzarası.

Bizi oldukça tuhaf buluyorlar.

Ana yelkenden gelen rüzgarda sörf yaparlar

ve teknenin arkasında takılırlar.

Arkanda bir varlık hissedersin

ve arkanı döndüğünde

sana bakan bir albatros vardır.

Maiden'ı yarışın sonunda sattık,

hâlâ paramız yoktu.

Beş sene önce onu bulduk,

aynı zamanda bir film yönetmeni

Maiden hakkında bir belgesel
çekmeye karar verdi.

Maiden'ı bulduk,

hayatıma tekrar girdi

ve aslında, yıllar sonra

unuttuğum birçok şeyi hatırlattı:

Kalbimi ve içgüdülerimi dinlemeyi,

gerçekten evrenin bir parçası olmayı.

Hayatta önemli gördüğüm her şeyi

Maiden bana geri verdi.

Yine, onu kurtardık.

Bir kitle fonu oluşturduk,

onu Seychelles'ten kurtardık.

Kral Hüseyin'in kızı Prenses Haya

Birleşik Krallık'a geri gönderilmesini
ve sonra da restorasyonunu finanse etti.

Asıl mürettebat tamamen dahildi.

Asıl ekibi tekrar toparladık.

Sonra Maiden ile
ne yapacağımıza karar verdik.

Bu benim için geriye dönüp

yaptığım her şeye baktığım
hayatımın anıydı:

Her proje, her his,

her tutku, her savaş, her kavga.

Gelecek nesil için Maiden'ın bu mücadeleye

devam etmesini istediğime karar verdim.

Maiden, beş yıllık bir dünya turunda
dünya çapında yelken açıyor.

Dünyanın dört bir yanındaki binlerce
kız çocuğu ile iletişime geçiyoruz.

Kızları eğitime yönlendiren
toplum programlarını destekliyoruz.

Eğitim sadece bir sınıfta
oturmaktan ibaret değildir.

Bence bu, kız çocuklarına belirli bir
bakışa sahip olmalarının gerekmediğini,

belli bir şekilde hissetmek
zorunda olmadıklarını,

belirli bir şekilde davranmak zorunda
olmadıklarını öğretmekle ilgili.

Başarılı olabilirsin,

hayallerinin peşinden gidebilirsin

ve onlar için mücadele verebilirsin.

Hayat A'dan B'ye ilerlemez.

Karmakarışıktır.

Hayatım başından sonuna
kadar karmakarışık

ama bir şekilde şu an
gittiğim yöne ulaştım.

Biz ve Maiden için
gelecek harika gözüküyor.

Benim için bu

çemberi kapatmakla ilgili.

Çemberi Maiden ile kapatmakla

ve onu, kız çocuklarına şunu
söylemek için kullanmakla ilgili:

Sadece bir insan bile size inanıyorsa

her şeyi yapabilirsiniz.