Πώς θα καταπολεμήσουμε τη σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας

Όταν η Γκρέτσεν Κάρλσον μίλησε για την εμπειρία της σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας, ενέπνευσε τις γυναίκες παντού να πάρουν τη δύναμή τους πίσω και να πουν στον κόσμο τι συνέβη. Σε μια αξιοθαύμαστη, έντονη ομιλία, λέει την ιστορία της και εντοπίζει τρία συγκεκριμένα πράγματα που μπορούμε όλοι να κάνουμε για να δημιουργήσουμε ασφαλέστερους χώρους εργασίας. «Δεν θα είμαστε πλέον υποτιμημένες, εκφοβισμένες ή υποβιβασμένες», λέει η Κάρλσον. «Θα σηκωθούμε, θα μιλήσουμε και οι φωνές μας θα ακουστούν. Θα είμαστε οι γυναίκες που πρέπει να είμαστε».

«Το μόνο που ήθελα ήταν
η προαγωγή που άξιζα

και αυτός μου είπε να ανέβω στο γραφείο

και να ανοίξω τα πόδια».

«Όλοι οι άνδρες στο γραφείο
έγραψαν σε ένα κομμάτι χαρτί

τις σεξουαλικές χάρες που
θα μπορούσα να τους κάνω.

Το μόνο που ζήτησα ήταν
ένα γραφείο με παράθυρο».

«Ζήτησα τη συμβουλή του για το πώς
θα μπορούσα να φτάσω στην επιτροπή,

και εκείνος με ρώτησε αν έφερα
τις επιγονατίδες μου».

Είναι μόνο μερικές
από τις φρικτές ιστορίες

που άκουσα από γυναίκες
κατά το τελευταίο έτος,

καθώς ερευνούσα για τη σεξουαλική
παρενόχληση στο χώρο εργασίας.

Και αυτό που ανακάλυψα

είναι ότι πρόκειται
για παγκόσμια επιδημία.

Είναι μια φρικτή πραγματικότητα
για εκατομμύρια γυναίκες,

όταν το μόνο που θέλουν
να κάνουν κάθε μέρα

είναι να πάνε στη δουλειά.

Η σεξουαλική παρενόχληση
δεν κάνει διακρίσεις.

Μπορεί να φοράς φούστα,

νοσοκομειακή στολή,

στρατιωτική στολή.

Μπορεί να είσαι νέα ή ηλικιωμένη,

παντρεμένη ή ελεύθερη,

μαύρη ή λευκή.

Μπορεί να είσαι Ρεπουμπλικανή,
Δημοκράτης ή Ανεξάρτητη.

Επικοινώνησαν μαζί μου πολλές γυναίκες:

αστυνομικοί, στρατιωτικοί,

βοηθοί οικονομικών διευθυντών,

ηθοποιοί, μηχανικοί, δικηγόροι,

τραπεζίτες, λογίστριες, δασκάλες,

δημοσιογράφοι.

Η σεξουαλική παρενόχληση αποδεικνύεται

ότι δεν αφορά το σεξ.

Πρόκειται για τη δύναμη

και το τι κάνει κάποιος σε σένα

για να σου αρπάξει την δύναμή σου.

Είμαι σήμερα εδώ

για να σας δώσω κουράγιο

και να σας πω ότι μπορείτε
να πάρετε πίσω αυτή την δύναμη.

(Χειροκρότημα)

Στις 6 Ιουλίου του 2016,

πήδηξα στο κενό μόνη μου.

Ήταν η πιο τρομακτική στιγμή της ζωής μου,

μια βασανιστική επιλογή.

Έπεσα μόνη σε μια άβυσσο,

χωρίς να γνωρίζω
τι θα συναντούσα εκεί κάτω.

Αλλά τότε, κάτι θαυματουργό
άρχισε να συμβαίνει.

Χιλιάδες γυναίκες άρχισαν να με πλησιάζουν

για να μοιραστούν τις δικές τους
ιστορίες πόνου, αγωνίας και ντροπής.

Μού είπαν ότι έγινα η φωνή τους -

αυτές δεν είχαν δική τους φωνή.

Και ξαφνικά, συνειδητοποίησα
ότι ακόμα και στον 21ο αιώνα,

κάθε γυναίκα έχει ακόμα μια ιστορία.

Όπως η Τζόις, επόπτρια αεροσυνοδών.

Το αφεντικό της, στις συναντήσεις τους
της περιέγραφε τσόντες

που είχε δει το προηγούμενο βράδυ
ενώ σχεδίαζε πέη στο σημειωματάριό του.

Πήγε να παραπονεθεί,
την είπαν «τρελή» και την απέλυσαν.

Όπως η Τζοάν, τραπεζίτης στη Γουόλ Στριτ.

Οι άνδρες συνάδελφοί της την αποκαλούσαν
καθημερινά με χυδαίες λέξεις.

Παραπονέθηκε, χαρακτηρίστηκε ταραχοποιός,

δεν έκανε ποτέ ξανά άλλη
συμφωνία στη Γουόλ Στριτ.

Όπως η Ελίζαμπεθ, αξιωματικός του στρατού.

Οι άντρες υφιστάμενοί της της πρόσφεραν

χαρτονομίσματα του ενός δολαρίου
λέγοντας: «Χόρεψε για μένα!»

Όταν πήγε να παραπονεθεί στο διοικητή,

της είπε: «Τι; Μόνο ένα δολάριο;

Εσύ αξίζεις τουλάχιστον πέντε ή δέκα!»

Διάβασα και απάντησα όλα τα μηνύματα,

έκλαψα για όλες αυτές τις ιστορίες,

και μετά συνειδητοποίησα ότι είχα
πάρα πολλή δουλειά να κάνω.

Να κάποια ενδιαφέροντα νούμερα:

μία στις τρεις γυναίκες που γνωρίζουμε,

έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά
στον χώρο εργασίας της.

Το 71% των περιπτώσεων αυτών
δεν έχουν καταγγελθεί.

Γιατί;

Γιατί όταν μια γυναίκα κάνει καταγγελία,
την αποκαλούν ψεύτρα και ταραχοποιό,

την υποβαθμίζουν, την καταστρέφουν

τη μειώνουν, τη βάζουν στη μαύρη λίστα

και την απολύουν.

Η καταγγελία για σεξουαλική
παρενόχληση σημαίνει,

σε πολλές περιπτώσεις,
το τέλος μιας καριέρας.

Από όλες τις γυναίκες που με πλησίασαν,

σχεδόν καμία δεν συνεχίζει να εργάζεται
σήμερα στο επάγγελμα που είχε επιλέξει,

και αυτό είναι απαράδεκτο.

Κι εγώ σιωπούσα στην αρχή.

Μου συνέβη στο τέλος
της χρονιάς μου ως Μις Αμερική,

όταν συνάντησα ένα υψηλόβαθμο στέλεχος
της τηλεόρασης στη Νέα Υόρκη.

Νόμιζα ότι με βοηθούσε
κάνοντας τηλεφωνήματα.

Πήγαμε για δείπνο

και στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου
ξαφνικά όρμησε πάνω μου

και έβαλε την γλώσσα του
βαθειά στο στόμα μου.

Δεν συνειδητοποίησα ότι για να
«μπω μέσα στον χώρο» - τι ανόητη -

έπρεπε αυτός να «μπει» μέσα σε μένα.

Μόλις μία εβδομάδα αργότερα
πήγα στο Λος Άντζελες

για να συναντήσω έναν υψηλόβαθμο
ατζέντη, μου συνέβη ξανά το ίδιο.

Και πάλι σε ένα αυτοκίνητο.

Άρπαξε τον λαιμό μου με το χέρι του

και έσπρωξε το κεφάλι μου
με τόση δύναμη στον καβάλο του,

που δεν μπορούσα να αναπνεύσω.

Αυτά είναι τα γεγονότα που σε κάνουν
να χάσεις εντελώς την αυτοπεποίθησή σου.

Αυτά είναι τα γεγονότα που μέχρι πρόσφατα

δεν τα αποκαλούσα καν επίθεση.

Και γι' αυτό έχουμε
πολλή δουλειά να κάνουμε.

Μετά τη χρονιά μου ως Μις Αμερική,

συνέχισα να συναντώ
πολλούς διάσημους ανθρώπους,

συμπεριλαμβανομένου του Ντόναλντ Τραμπ.

Το 1988 όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία,

κανείς δε θα μπορούσε να προβλέψει
πού θα ήμασταν σήμερα.

(Γέλια)

Εγώ καταπολεμώ την σεξουαλική
παρενόχληση στην εργασία,

ενώ αυτός έγινε πρόεδρος
των Ηνωμένων Πολιτειών,

παρ' όλα αυτά.

Σύντομα είχα την πρώτη μου
δουλειά στις ειδήσεις

στο Ρίτσμοντ, Βιρτζίνια.

Δείτε το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο
και το φωτεινό ροζ σακάκι,

ας μην πω για το μαλλί.

(Γέλια)

Δούλευα σκληρά, για να αποδείξω
ότι οι ξανθιές είναι πανέξυπνες.

Αλλά κατά ειρωνικό τρόπο,
ένα από τα πρώτα μου ρεπορτάζ

ήταν η δικαστική ακρόαση της αίτησης
της Ανίτα Χίλ στην Ουάσινγκτον.

Λίγο μετά, παρενοχλήθηκα σεξουαλικά
κι εγώ στον χώρο εργασίας μου.

Κάλυπτα ένα θέμα στην αγροτική
περιοχή της Βιρτζίνια,

κι όταν επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο,

ο κινηματογραφιστής με ρώτησε

αν μου άρεσε όταν μου άγγιξε το στήθος,
όταν μου έβαζε το μικρόφωνο.

Και η κατάσταση χειροτέρεψε.

Είχα κολλήσει στην πόρτα.

Αυτό έγινε πριν τα κινητά τηλέφωνα.

Ήμουν τρομοκρατημένη.

Φαντάστηκα να κυλάω έξω από την πόρτα

καθώς το αυτοκίνητο έτρεχε με 80 χλμ/ώρα
όπως είχα δει στις ταινίες,

και αναρωτιόμουν πόσο θα πόναγα.

Όταν ήρθε στο φως η ιστορία
του Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν,

ενός από τους γνωστότερους
μεγιστάνες ταινιών του Χόλιγουντ,

οι κατηγορίες ήταν φρικιαστικές.

Όμως πολλές γυναίκες έκαναν καταγγελίες

και συνειδητοποίησα
ότι όσα είχα κάνει έπιασαν τόπο.

(Χειροκρότημα)

Εκείνος είχε μια πολύ φτωχή δικαιολογία.

Είπε ότι ήταν παιδί από τις δεκαετίες
του '60 και '70 και της τότε νοοτροπίας.

Ναι, αυτή ήταν η νοοτροπία τότε,

και δυστυχώς είναι ακόμα.

Γιατί;

Εξαιτίας των μύθων

που εξακολουθούν να συνδέονται
με την σεξουαλική παρενόχληση.

«Οι γυναίκες πρέπει να κάνουν άλλη δουλειά
και να βρουν άλλη καριέρα».

Ναι, καλά.

Πείτε το στην ανύπαντρη μητέρα
που κάνει δυο δουλειές,

που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα,

που επίσης υφίσταται
σεξουαλική παρενόχληση.

«Οι γυναίκες οι ίδιες τα προκαλούν αυτά.»

Εξαιτίας των ρούχων που φοράμε

και του μακιγιάζ που βάζουμε.

Ναι, τα φούτερ που φορούν
οι μηχανικοί της Ούμπερ στη Σίλικον Βάλεϊ

είναι πολύ προκλητικά.

«Οι γυναίκες λένε ψέματα».

Ναι, γιατί είναι τόσο
διασκεδαστικό και ευχάριστο

να σε περιφρονούν και να σε μειώνουν.

Ξέρω πώς είναι.

«Οι γυναίκες τα ισχυρίζονται αυτά
επειδή θέλουν φήμη και χρήματα».

Ο ίδιος ο πρόεδρός μας το είπε.

Σίγουρα η Τέιλορ Σουίφτ,

μία από τις πιο γνωστές και πλούσιες
τραγουδίστριες στον κόσμο,

δεν χρειαζόταν περισσότερα χρήματα ή φήμη

όταν κατάγγειλε την περίπτωση παρενόχλησης

για ένα δολάριο.

Χαίρομαι πολύ που το έκανε.

Έκτακτη είδηση:

η άγνωστη ιστορία για τις γυναίκες

και τη σεξουαλική παρενόχληση
στον χώρο εργασίας.

Οι γυναίκες θέλουν απλά
ένα ασφαλές και φιλόξενο μέρος

και ένα περιβάλλον χωρίς παρενοχλήσεις.

Aυτό είναι όλο.

(Χειροκρότημα)

Τι θα κάνουμε για να πάρουμε
τη δύναμή μας πίσω;

Έχω τρεις λύσεις.

Νούμερο ένα:

να μετατρέψουμε τους παρευρισκομένους
και τους συνεργούς σε συμμάχους μας.

Σήμερα το 98% των αμερικανικών εταιρειών

έχει πολιτική κατάρτισης
για τη σεξουαλική παρενόχληση.

Το 70% έχει προγράμματα πρόληψης.

Αλλά και πάλι, με συντριπτική πλειοψηφία,

οι παρευρισκόμενοι και οι μάρτυρες
δεν παρουσιάζονται.

To 2016,

η Επισκόπηση Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ

το χαρακτήρισε ως «αντίδραση
των παρευρισκομένων».

Θυμηθείτε την 11η Σεπτεμβρίου.

Το έχουμε ακούσει εκατομμύρια φορές.

«Αν δεις κάτι, πες κάτι».

Σκεφτείτε πόσο αποτελεσματικό
θα ήταν αυτό, αν το εφαρμόζαμε

στους παρευρισκόμενους στον χώρο εργασίας
σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση.

Να αναγνωρίζουν και να διακόπτουν
αυτά τα περιστατικά.

Να αντιμετωπίζουν τους
δράστες κατά πρόσωπο.

Να βοηθούν και να προστατεύουν τα θύματα.

Αυτή είναι η έκκλησή μου στους άνδρες:

σας χρειαζόμαστε σε αυτόν τον αγώνα.

Και στις γυναίκες, επίσης,

από συνεργοί σύμμαχοι.

Νούμερο δύο:

να αλλάξουν οι νόμοι.

Πόσοι από εσάς γνωρίζετε

αν έχετε ή όχι μια ρήτρα υποχρεωτικής
διαιτησίας στη σύμβαση εργασίας σας;

Όχι πολλά χέρια.

Αν δεν ξέρετε, πρέπει να μάθετε,
και θα σας πω το γιατί.

Όπως βλέπετε στην οθόνη,
το περιοδικό ΤIME το ονομάζει:

«Τα μικροσκοπικά γράμματα στις συμβάσεις

που κατασιγάζουν τους ισχυρισμούς
για σεξουαλική παρενόχληση».

Αυτό είναι.

Αυτή η ρήτρα αφαιρεί
το δικαίωμα της 7ης Τροποποίησης

για μια ανοιχτή νομική διαδικασία.

Γίνεται μυστικά.

Δεν έχετε τις ίδιες
μαρτυρίες ή καταθέσεις.

Σε πολλές περιπτώσεις, η εταιρεία
επιλέγει τον διαιτητή για εσάς.

Δεν υπάρχουν προσφυγές,

και μόνο το 20% των εργαζόμενων κερδίζει.

Αλλά και πάλι γίνεται μυστικά,

ώστε ποτέ κανείς να μην
μάθει τι σου συνέβη.

Για αυτό το λόγο εργάζομαι τόσο επιμελώς

στο Καπιτώλιο στην Ουάσινγκτον
για να αλλάξουν οι νόμοι.

Λέω στους Γερουσιαστές:

η σεξουαλική παρενόχληση είναι απολιτική.

Πριν κάποιοι σας παρενοχλήσουν,

δεν σας ρωτούν πρώτα εάν είστε
Ρεπουμπλικανή ή Δημοκρατική.

Απλώς το κάνουν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο
πρέπει να μας ενδιαφέρει όλους.

Νούμερο τρία:

να είστε γενναίες.

Αυτό ξεκινά όταν σηκωθούμε

και χτίσουμε την αυτοπεποίθησή μας.

Όταν σηκωθούμε, υψώσουμε τη φωνή μας

και πούμε στον κόσμο αυτό που μας συνέβη.

Ξέρω ότι είναι τρομακτικό.

Ας το κάνουμε για τα παιδιά μας.

Ας το σταματήσουμε
για τις επόμενες γενιές.

Ξέρω ότι εγώ το έκανα για τα παιδιά μου.

Έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην απόφασή μου

για το αν θα έκανα την καταγγελία.

Τα όμορφα παιδιά μου,
ο γιος μου Κρίστιαν, δώδεκα ετών,

η κόρη μου Κάια, δεκατεσσάρων ετών.

Ναι, τα υποτίμησα.

Την πρώτη μέρα του σχολείου πέρυσι
ανακοινώθηκε και το πόρισμα,

και ήμουν πολύ ανήσυχη
για το τι θα αντιμετώπιζαν.

Η κόρη μου γύρισε από το σχολείο και είπε:

«Μαμά, πολλοί με ρώτησαν
τι σου συνέβη το καλοκαίρι».

Τότε με κοίταξε στα μάτια και είπε:

«Μαμά, ήμουν τόσο περήφανη

όταν τους είπα ότι είσαι η μαμά μου».

Μετά από δύο εβδομάδες,

όταν τελικά βρήκε το κουράγιο
να αντιμετωπίσει τα δύο παιδιά

που έκαναν τη ζωή της άθλια,

γύρισε σπίτι μου και μου είπε:

«Μαμά, βρήκα το θάρρος να το κάνω

επειδή είδα εσένα να το κάνεις».

(Χειροκρότημα)

Βλέπετε, το να δωρίζεις
θάρρος είναι μεταδοτικό.

Ελπίζω το ταξίδι μου να σας ενέπνευσε

γιατί αυτή τη στιγμή
είμαστε σε κομβικό σημείο.

Παρακολουθούμε την ιστορία να συμβαίνει.

Όλο και περισσότερες γυναίκες λένε:

«Αρκετά, φτάνει πια».

(Χειροκρότημα)

Αυτή είναι η τελευταία μου έκκληση
προς τις εταιρείες.

Ας προσλάβουν ξανά τις γυναίκες
που έχασαν την καριέρα τους

εξαιτίας κάποιου κόπανου.

Να τι ξέρω για τις γυναίκες.

Δεν θα είμαστε πλέον υποτιμημένες,
εκφοβισμένες ή υποβιβασμένες.

Δεν θα μας φιμώσει η κυρίαρχη τάξη
ή τα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Όχι.

Θα σηκωθούμε, θα μιλήσουμε

και οι φωνές μας θα ακουστούν.

Θα είμαστε οι γυναίκες
που πρέπει να είμαστε.

Και πάνω από όλα,
θα είμαστε πάντα γενναίες.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)