वेगळेपणातलं सौंदर्य.
-
0:01 - 0:05टेड हे मोठ्या गोष्टींसाठी आहे,
हे मला ठाऊक आहे. -
0:05 - 0:08पण मी तुम्हाला
एका अगदी छोट्या गोष्टीबद्दल सांगणार आहे. -
0:08 - 0:10इतकी छोटी, की तिच्यासाठी एकच शब्द पुरतो.
-
0:11 - 0:13तो शब्द आहे, वेगळी.
-
0:13 - 0:17अगदी योग्य शब्द आहे.
-
0:17 - 0:21म्हणजे, एखादी व्यक्ती,
जी सर्वांसारखी होऊच शकत नाही. -
0:22 - 0:24किंवा, सर्वांच्यात वेगळी ठरते.
-
0:25 - 0:28किंवा, अशी व्यक्ती, जी नव्या वातावरणाशी
-
0:28 - 0:30योग्य रीतीने जुळवून घेऊ शकत नाही.
-
0:31 - 0:34माझ्यावर वेगळेपणाचा जणु शिक्काच आहे.
-
0:34 - 0:37मी या सभागृहातल्या
इतर वेगळ्यांसाठी इथे आले आहे. -
0:37 - 0:39कारण मी एकटीच वेगळी,
असं कधीच होत नाही. -
0:40 - 0:42मी वेगळेपणाची गोष्ट सांगणार आहे.
-
0:43 - 0:46मी तिशीत पाऊल टाकलं तेव्हा,
-
0:46 - 0:49लेखिका होण्याचं स्वप्न
माझ्या दारी चालत आलं. -
0:50 - 0:52खरं तर, ते माझ्या टपालातून आलं.
-
0:52 - 0:55एका पत्राच्या रूपात.
माझ्या एका लघुकथेला मोठं बक्षीस मिळाल्याचं -
0:56 - 0:57त्यात लिहिलं होतं.
-
0:58 - 1:02ती लघुकथा माझ्याच आयुष्याबद्दल होती.
माझ्या स्पर्धांतून पोहण्याबद्दल. -
1:03 - 1:05वाईट घरगुती आयुष्याबद्दल.
आणि थोडीशी, -
1:05 - 1:10दुःखामुळे आणि आपलं माणूस गमावल्यामुळे
कशी वेड लागायची वेळ येऊ शकते, त्याबद्दल. -
1:12 - 1:17मोठमोठे प्रकाशक, एजंट्स आणि लेखक
यांना भेटण्यासाठी न्यूयॉर्कची सफर, -
1:17 - 1:18असं ते बक्षीस होतं.
-
1:18 - 1:21म्हणजे होतकरू लेखिकेचं स्वप्नच, हो ना?
-
1:23 - 1:25ते पत्र मिळाल्याच्या दिवशी मी काय केलं,
ठाऊक आहे तुम्हाला? -
1:26 - 1:28मी अशी आहे ना,
-
1:28 - 1:30ते पत्र मी स्वयंपाकघरातल्या टेबलावर ठेवलं
-
1:30 - 1:34स्वतःसाठी एक मोठा ग्लासभरून वोडका ओतली,
-
1:34 - 1:36सोबत बर्फ आणि लिंबू,
-
1:37 - 1:41आणि दिवसभर नुसत्या अंतर्वस्त्रांत
तिथेच बसले. -
1:41 - 1:43त्या पत्राकडे बघत.
-
1:45 - 1:48आजवर आयुष्यात मी किती प्रकारचे
घोळ घातले आहेत, त्याचा विचार करीत. -
1:48 - 1:51न्यूयॉर्कमध्ये जाऊन,
लेखिका असल्याची बतावणी करायला -
1:51 - 1:53मी होते तरी कोण?
-
1:54 - 1:55कोण होते मी?
-
1:55 - 1:56तुम्हांला सांगते,
-
1:57 - 1:58मी होते "वेगळी."
-
1:59 - 2:01कित्येक मुलांसारखी,
-
2:02 - 2:04कौटुंबिक अत्याचारापासून
-
2:04 - 2:07कसाबसा जीव वाचवून निसटलेली.
-
2:08 - 2:12अगदी वाईट प्रकारे विस्कटलेली
दोन लग्नें गाठीला होती. -
2:12 - 2:15एकदाच नव्हे, तर दोनदा
मला कॉलेजातून डच्चू मिळाला होता. -
2:15 - 2:18मला वाटतं, तिसऱ्यांदा देखील,
पण ते मी तुम्हाला सांगणार नाही. -
2:18 - 2:20(हशा)
-
2:21 - 2:24मी एकदा ड्रग्स सोडण्याचा
प्रयत्नही केला होता. -
2:25 - 2:29आणि दोनदा तुरुंगातही पाहुणचार झोडला होता.
-
2:30 - 2:32म्हणजे मी इथे आले ते बरोबरच आहे.
-
2:34 - 2:36(हशा)
-
2:37 - 2:40पण माझ्या वेगळेपणाचं खरं कारण हे,
-
2:40 - 2:44की माझी मुलगी जन्मल्या दिवशीच
मरण पावली होती, -
2:44 - 2:47आणि हे दुःख घेऊन कसं जगायचं
ते मला कळत नव्हतं. -
2:48 - 2:53तिच्या मृत्यूनंतर मी बराच काळ
घरहीन अवस्थेत काढला. -
2:53 - 2:55मी एका पुलाखाली राहत होते.
-
2:55 - 3:00तीव्र दुःखामुळे आणि तिला गमावल्यामुळे
भ्रमिष्ट झालेल्या अवस्थेत. -
3:00 - 3:02आयुष्यात काहींना या अवस्थेचा अनुभव येतो.
-
3:02 - 3:05कदाचित पुष्कळ जगलात,
तर तुम्हांलाही तो अनुभव येईल. -
3:06 - 3:10घरहीन लोक हे "वेगळ्या" लोकांमधले
शूर लोक असतात. -
3:10 - 3:13कारण त्यांचं आयुष्य
आपल्यासारखंच सुरु होतं. -
3:15 - 3:20मी कुठल्याच साच्यात बसत नव्हते.
-
3:20 - 3:25मुलगी, बायको, आई, विदुषी.
-
3:25 - 3:28आणि माझं लेखिका होण्याचं स्वप्न म्हणजे
-
3:28 - 3:33जणु माझ्या घशाशी दाटलेला हुंदका होता.
-
3:35 - 3:38इतकं असूनही मी विमानात बसले
-
3:38 - 3:41आणि न्यूयॉर्कला गेले.
-
3:41 - 3:42लेखकांच्या गावी.
-
3:43 - 3:47माझासारख्या "वेगळ्यांनो",
तुमचे चेहरे उजळलेले दिसताहेत. -
3:47 - 3:49मी कुठेही तुम्हाला ओळखेन.
-
3:49 - 3:51तसं सुरुवातीला ते आवडण्यासारखंच होतं.
-
3:51 - 3:54कोणत्या तीन प्रसिद्ध लेखकांना भेटायचं,
ते आपण ठरवायचं. -
3:54 - 3:57मग ते लोक जाऊन त्या लेखकांना शोधून आणीत.
-
3:57 - 3:59ग्रामरसी पार्क हॉटेल मध्ये राहायचं.
-
3:59 - 4:02रात्री उशिरा स्कॉच प्यायची.
-
4:02 - 4:05तीही एकदम सही, स्मार्ट भपकेबाज लोकांबरोबर.
-
4:05 - 4:09आणि आपणही सही, स्मार्ट आणि भपकेबाज आहोत
असं दाखवायचं. -
4:09 - 4:12तिथे पुष्कळ लेखक, संपादक आणि
एजन्ट्स भेटत. -
4:12 - 4:16खूप म्हणजे खूपच भारी लंच आणि डिनर्स असत.
-
4:17 - 4:19किती भारी ते विचारा.
-
4:20 - 4:22प्रेक्षक : किती भारी?
-
4:22 - 4:26मी कबुली देते: मी तीन नॅपकिन्स चोरले.
-
4:26 - 4:28(हशा)
-
4:28 - 4:30तीन रेस्टोरंटस मधून.
-
4:30 - 4:33आणि एक मेन्यू कार्ड पॅंटमधे लपवून आणलं.
-
4:33 - 4:35(हशा)
-
4:35 - 4:39मला आठवण म्हणून घरी न्यायला
काहीतरी हवं होतं. -
4:39 - 4:41हे खरंच घडलं यावर
-
4:41 - 4:42विश्वास बसण्यासाठी.
-
4:43 - 4:45मला कॅरोल मेसो, लिन टिलमन
-
4:45 - 4:48आणि पेगी फेलन
या तीन लेखिकांना भेटायचं होतं -
4:48 - 4:52या सर्वाधिक खपाच्या,
प्रसिद्ध लेखिका नव्हत्या. -
4:52 - 4:55पण माझ्या नजरेत त्या महान लेखिका होत्या.
-
4:56 - 4:59कॅरोल मेसो ने लिहिलेलं पुस्तक
माझ्या कलेसाठी बायबल ठरलं. -
5:00 - 5:03लिन टिलमनने मला विश्वास दिला,
-
5:03 - 5:06की माझ्या गोष्टींना या जगात
जागा मिळू शकेल. -
5:07 - 5:09पेगी फेलन ने आठवण करून दिली,
-
5:09 - 5:14की माझ्या रूपापेक्षा
माझा मेंदू जास्त महत्वाचा आहे. -
5:16 - 5:18त्या लेखनाच्या मुख्य प्रवाहातल्या
लेखिका नव्हत्या. -
5:18 - 5:22पण आपल्या लिखाणाने
त्या मुख्य प्रवाहात -
5:22 - 5:23मार्ग काटत होत्या.
-
5:24 - 5:28नदीने मार्ग काटून
ग्रँड कॅनियन निर्माण झाली, तशा. -
5:29 - 5:31पन्नाशीपुढल्या त्या तीन लेखिकांच्या
-
5:31 - 5:35भेटीमुळे, अत्यानंदाने माझा प्राण जाईल
असं वाटू लागलं. -
5:35 - 5:38कारण,
-
5:38 - 5:40यापूर्वी कधीच मला इतका आनंद वाटला नव्हता.
-
5:40 - 5:42अशा ठिकाणी मी कधीच गेले नव्हते.
-
5:42 - 5:44माझी आई कधीच कॉलेजात गेली नव्हती.
-
5:45 - 5:47त्या वेळेपर्यंत माझी प्रतिभा म्हणजे
-
5:47 - 5:52जणु मृतावस्थेत जन्मलेलं अर्भक होतं.
-
5:53 - 5:57तर न्यूयॉर्कमधल्या सुरुवातीच्या
काही रात्रींत, मला मरावंसं वाटे. -
5:57 - 6:00"हे किती सुंदर आहे. जगण्याचं सार्थक झालं.
आता मी मरायला तयार आहे." -
6:01 - 6:04त्यानंतर जे घडलं,
ते आपल्यापैकी काही समजू शकतील. -
6:05 - 6:09त्यांनी मला फरार, स्ट्राउस आणि जरू
यांच्या ऑफिसांत नेलं. -
6:10 - 6:13फरार, स्ट्राउस आणि जरू म्हणजे
माझ्या कल्पनेतले भव्यदिव्य प्रकाशक. -
6:13 - 6:17टी. एस. एलियट आणि फ्लॅनरी ओ'कॉनर
यांचे प्रकाशक. -
6:17 - 6:22त्यांच्या मुख्य संपादकांनी मला बसवून घेतलं
आणि ते माझ्याशी बराच वेळ बोलले. -
6:22 - 6:24माझ्या पोहण्याबद्दल मी एक पुस्तक लिहावं,
-
6:24 - 6:26म्हणजे आठवणींचा संग्रह,
-
6:26 - 6:28असा आग्रह करीत होते.
-
6:29 - 6:31ते जितका वेळ माझ्याशी बोलत होते,
-
6:31 - 6:35तितका सगळं वेळ मी मूर्खासारखी हसत
आणि मान डोलावत बसले होते. -
6:36 - 6:37हाताची घडी घालून.
-
6:37 - 6:42माझ्या तोंडून एकही शब्द निघाला नाही.
-
6:44 - 6:47शेवटी त्यांनी माझ्या खांद्यावर थोपटलं.
-
6:47 - 6:49पोहण्याच्या शिक्षकांसारखंच.
-
6:50 - 6:51त्यांनी मला शुभेच्छा दिल्या.
-
6:51 - 6:54आणि काही पुस्तकं विनामूल्य दिली.
-
6:54 - 6:56ते मला दारापर्यंत सोडायला आले.
-
6:58 - 7:01त्यानंतर त्या लोकांनी मला
डब्ल्यू डब्ल्यू नॉर्टनच्या ऑफिसात नेलं. -
7:01 - 7:04मला खात्री वाटत होती, की
ते मला लगेच बाहेर नेऊन सोडतील. -
7:04 - 7:05डॉक मार्टेन चे बूट घातले, म्हणून.
-
7:06 - 7:08पण तसं काही घडलं नाही.
-
7:09 - 7:11नॉर्टनच्या ऑफिसात असं वाटलं, की
-
7:11 - 7:15मी रात्रीच्या अंधारात हात उंचावून
आभाळातल्या चंद्राला स्पर्श करते आहे, आणि -
7:15 - 7:19चांदण्या ब्रह्मांडावर माझं नाव कोरताहेत.
-
7:20 - 7:22ही गोष्ट मला अशी प्रचंड मोठी वाटत होती.
-
7:22 - 7:23कळलं ना?
-
7:24 - 7:26त्यांच्या मुख्य संपादिका
कॅरोल हूक स्मिथ, -
7:26 - 7:30जरा वाकल्या, आणि आपले तेजस्वी डोळे
माझ्यावर रोखून म्हणाल्या, -
7:30 - 7:34चल तर मग, ताबडतोब मला
काहीतरी लिखाण पाठवून दे. -
7:34 - 7:37इतकं झाल्यावर कोणीही,
विशेषतः टेड मधले लोक, -
7:37 - 7:39लगेच पोष्टात धावले असते ना?
-
7:40 - 7:43पण पाकिटात काहीतरी घालून
त्याला स्टँम्प लावण्याची कल्पना करायलाच -
7:43 - 7:47मला एका दशकाहून जास्त वेळ लागला.
-
7:49 - 7:50शेवटच्या रात्री,
-
7:50 - 7:54मी नॅशनल पोएट्री क्लब मध्ये मी
एक मोठं साहित्यवाचन केलं. -
7:54 - 7:56ते संपताच
-
7:56 - 8:01किडी, हॉयट आणि पिकार्ड या साहित्य
संस्थेच्या कॅथरीन किडी सरळ माझ्याजवळ आल्या -
8:01 - 8:03आणि त्यांनी माझ्याशी हस्तांदोलन केलं.
-
8:03 - 8:06लगेच तिथल्या तिथे त्यांनी
माझं प्रतिनिधित्व करण्याची तयारी दाखविली. -
8:09 - 8:12माझा माझ्या कानांवर विश्वासच बसेना.
-
8:12 - 8:13तुम्हांला असा अनुभव आला आहे का?
-
8:14 - 8:16मला वाटलं, आता मला रडू कोसळणार.
-
8:16 - 8:20कारण, इतके सुरेख कपडे घातलेल्या लोकांच्या
त्या खोलीत हे घडत होतं. -
8:20 - 8:23मी फक्त इतकंच बोलू शकले:
-
8:23 - 8:26"मी आत्ता काही सांगू शकत नाही.
मला विचार करावा लागेल. " -
8:27 - 8:31त्या म्हणाल्या, "ठीक आहे."
आणि निघून गेल्या. -
8:33 - 8:39इतके हात मला मदत करायला पुढे आले होते.
माझ्या घशातला तो हुंदका.. -
8:39 - 8:43मी तुम्हांला माझ्यासारख्या लोकांबद्दल
काही सांगायचा प्रयत्न करते आहे. -
8:43 - 8:47आम्हां वेगळ्यांना कधी कळतच नाही,
कशाची आशा बाळगावी, कशाला होकार द्यावा. -
8:47 - 8:49किंवा एखादी महत्त्वाची गोष्टही
-
8:49 - 8:51घेता येत नाही.
अगदी डोळ्यासमोर असली तरी. -
8:51 - 8:53आम्ही शरमेचं ओझं वाहात असतो.
-
8:53 - 8:55आपल्याला चांगलं काही हवंसं वाटतं
याची शरम. -
8:55 - 8:57काही चांगली भावना जाणवते आहे, याची शरम.
-
8:57 - 9:01आपल्याला आदरणीय वाटणाऱ्या
लोकांच्यात मिसळायचा आपल्याला हक्क आहे, -
9:01 - 9:03या अविश्वसनीय गोष्टीबद्दलची शरम.
-
9:04 - 9:07शक्य झालं असतं तर मी भूतकाळात जाऊन
स्वतःला सुधारलं असतं. -
9:07 - 9:12मग मी, मला मदत करणाऱ्या त्या
पन्नाशीपुढल्या स्त्रियांसारखीच झाले असते. -
9:12 - 9:14मी स्वतःला ध्येय ठेवायला शिकवलं असतं.
-
9:14 - 9:16त्यासाठी उभं राहून,
ते मिळवायला शिकवलं असतं. -
9:16 - 9:20मी म्हणाले असते, "तू! हो तूच.
तूही या खोलीतलीच एक आहेस." -
9:20 - 9:23ते दैवी तेज आपल्या सर्वाना लाभलं आहे.
-
9:23 - 9:26आणि एकमेकांशिवाय आपण कुणीच नाही आहोत.
-
9:27 - 9:30मी ओरेगॉनला परत आले.
-
9:30 - 9:36विमानातून झाडी आणि पाऊस पहात
-
9:36 - 9:40मी "स्वतःची कीव करणे" या पेयाच्या
अनेक छोट्या बाटल्या ढोसल्या. -
9:41 - 9:46मी जर लेखिका असलेच, तर एक
"वेगळी" लेखिका असेन, असं मला वाटत होतं. -
9:47 - 9:48म्हणजे असं की,
-
9:48 - 9:50मी ओरेगॉनला परत गेले
लिखाणाच्या कराराशिवाय, -
9:50 - 9:52एजन्ट न नेमता.
-
9:52 - 9:54मनात आणि डोक्यात आठवणी भरून घेऊन.
-
9:54 - 9:57इतक्या छान लेखिकांच्या
-
9:57 - 10:00इतकं जवळ जाता आल्याच्या आठवणी.
-
10:00 - 10:04आठवणी हे एकच बक्षीस मी स्वतःला घेऊ दिलं.
-
10:05 - 10:08तरीही, घरी परतल्यावर अंधारात
-
10:09 - 10:11पुन्हा अंतर्वस्त्रांत बसल्यावर
-
10:12 - 10:14मला त्यांचे आवाज ऐकू येऊ लागले.
-
10:14 - 10:18त्या म्हणाल्या, "कुणाचं ऐकून
तोंड बंद करू नकोस. -
10:18 - 10:20तुझी कहाणी सुद्धा बदलू नकोस.
-
10:21 - 10:25तुझी कहाणी, जी फक्त तुलाच ठाऊक आहे,
तिला व्यक्त होऊ दे. -
10:25 - 10:27काहीवेळा कहाणी सांगितल्यामुळे
-
10:27 - 10:30आपला प्राण वाचू शकतो."
-
10:32 - 10:35आता पहा, मी पन्नाशीपुढची स्त्री आहे.
-
10:36 - 10:37आणि मी एक लेखिका आहे.
-
10:39 - 10:40आई आहे.
-
10:40 - 10:42शिक्षिका आहे.
-
10:43 - 10:45माझे आवडते विद्यार्थी कोण असतील, ओळखा.
-
10:47 - 10:48ते पत्र आल्यादिवशी नसेल,
-
10:48 - 10:51पण नंतर
-
10:51 - 10:52मी माझ्या आठवणी लिहिल्या.
-
10:52 - 10:54"क्रोनॉलॉजी ऑफ वॉटर"
-
10:55 - 11:00किती वेळा मला चुकीच्या निर्णयांच्या
अवशेषांतून पुन्हा स्वतःला घडवावं लागलं, -
11:00 - 11:02त्याबद्दलच्या गोष्टी त्यात आहेत.
-
11:03 - 11:08अपयश भासलं तरी त्यातून विचित्र प्रकारे
सुंदर भविष्याची वाट सापडली, -
11:08 - 11:10अशा गोष्टीही.
-
11:10 - 11:14मी फक्त त्या गोष्टी व्यक्त केल्या.
-
11:16 - 11:20अनेक समाजांत, आपल्या स्वप्नाचा
पाठपुरावा करा, असा समज असतो. -
11:21 - 11:22हा यशस्वी लोकांचा समज.
-
11:24 - 11:26पण माझा जास्त विश्वास आहे,
-
11:26 - 11:27तो त्याशेजारीच किंवा
-
11:27 - 11:28त्याच्या मुळाशी असलेल्या
-
11:29 - 11:31"वेगळ्यांच्या" समजावर.
-
11:32 - 11:33तो समज असा:
-
11:34 - 11:36अपयशाच्या क्षणी देखील
-
11:36 - 11:38तुम्ही सुंदरच असता.
-
11:40 - 11:41त्या वेळी ठाऊक नसलं,
-
11:41 - 11:44तरी स्वतःला पुन्हा एकदा घडवणं
शक्य असतं. -
11:44 - 11:45सतत.
-
11:45 - 11:47हेच तुमचं सौंदर्य.
-
11:48 - 11:49तुम्ही दारुडे असाल,
-
11:49 - 11:52अत्याचारातून वाचलेले असाल,
-
11:52 - 11:53एकेकाळचे ठग असाल,
-
11:53 - 11:55घरहीन असाल,
-
11:55 - 11:58तुम्ही सगळे पैसे गमावले असतील,
किंवा नोकरी, किंवा नवरा, -
11:58 - 12:00किंवा बायको, किंवा,
-
12:00 - 12:01सर्वात वाईट म्हणजे,
-
12:02 - 12:04तुमचं मूल.
-
12:04 - 12:08तुम्ही तुमच्या अपयशाच्या
अगदी मध्यभागी उभे असाल, -
12:08 - 12:11आणि तरीही, मी तुम्हांला इतकंच सांगेन,
-
12:11 - 12:13की तुम्ही खूप सुंदर आहात.
-
12:13 - 12:15तुमच्या कहाणीला व्यक्त होण्याचा हक्क आहे.
-
12:15 - 12:20कारण तुम्ही आहात, एक दुर्मिळ
आणि जबरदस्त "वेगळा". -
12:20 - 12:22एक नवीन प्रजाति.
-
12:23 - 12:25तुमची कहाणी
-
12:25 - 12:26तुम्ही जशी सांगू शकता,
-
12:26 - 12:29तशी ती इतर कुणीही सांगू शकणार नाही.
-
12:30 - 12:31आणि मी ती ऐकेन.
-
12:33 - 12:34धन्यवाद.
-
12:34 - 12:45(टाळ्या)
- Title:
- वेगळेपणातलं सौंदर्य.
- Speaker:
- लिडिया युक्नवीच
- Description:
-
आपण वेगळे आहोत असं ज्यांना वाटतं, त्यांच्यासाठी: वेगळं असण्यात सौंदर्य आहे. लेखिका लिडिया युक्नवीच स्वतःच्या आयुष्याचा प्रवास कसा झाला ते सांगताहेत. सर्व काही गमावणे, शरम आणि हळूहळू स्वतःला स्वीकारणे याबद्दलच्या व्यक्तिगत आठवणी जोडून बनलेली गोधडीच जणु. "अपयशाच्या क्षणीदेखील तुम्ही सुंदरच असता," त्या म्हणतात, "त्या वेळी ठाऊक नसलं, तरी स्वतःला पुन्हा एकदा शोधून काढणं सतत शक्य असतं. हेच तुमचं सौंदर्य."
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 12:58
![]() |
Abhinav Garule approved Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Abhinav Garule edited Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Arvind Patil accepted Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Retired user edited Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Retired user edited Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Retired user edited Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Retired user edited Marathi subtitles for The beauty of being a misfit | |
![]() |
Retired user edited Marathi subtitles for The beauty of being a misfit |