Bir intihara tanık oldum | Joseph Keogh| TEDxPSUBehrend

15 haziran, 2006, sıcak bir yaz günüydü.

Liseden daha yeni mezun olmuştum

ve üniversiteye gitmenin bana sağlıyacağı

onca hazdan dolayı başım göklerdeydi.

Hikayelerin çoğu
'Sıradan bir gün değildi'

şeklinde başlar.

Ancak benim ki öyle başlamadı.

O gün sıradan olmak dışında
bir özelliğe sahip değildi.

Güneşin doğuşundan batışına kadar.

Arkadaşlarımla planımı
iptal ettim.

Ailemle en sevdiğim müzeye
gitmemeye karar verdim.

Ve arabamı ellerimle yıkadım.

Tüm bu davranışlar benim için
gerçekten norm dışıydı.

Kimbilir ne sebeple,
bütün gün evdeydim.

Ve arabamı kuruladıktan
hemen sonra

odamdaydım ve pek de
bir şey yapmıyordum ve

küçük kız kızkardeşim Allison geldi.

" Jason'ın evinden Maddie'yi
alabilir miyiz" diye sordu.

Üstünde hiç düşünmeden evet dedim

ve bir kaç içinde arabayı sürüyordum.

Maddie ve Jason hakkında biraz ön
bilgi vereyim.

Jason benim lisede,
ikinci sınıfa giden bir öğrenci,

ve benim kız kardeşimin
bir arkadaşı olan

lise birdeki Maddie'yle çıkıyor.

Benim kız kardeşim her hangi bir
ergen gibi parti vermeye bayılır.

Bu yüzden Jason'ı az çok tanır oldum.

Ve ona ilişkin gözlemlerimden
öğrendiğim şey

onun arkadaş grubunun merkezinde
yer aldığıydı.

Herkesin ne yapılması gerektiği

konusunda örnek aldığı kişi O.

Hoşlansalar da hoşlanmasalarda.

Aynı zamanda, bazen çok kızdığını

ve asabi biri olduğunu da fark ettim.

Kızkardeşim, 'Maddie'yi alabilir miyiz?'
diye sorduğunda

çok çabuk evet demiştim.

Bunun bir kaç nedeni vardı.

İlk neden, bir arkadaşı erkek
arkadaşının evinden almak

benim için biraz garip bir davranıştı.

Genellikle, kızkardeşim için
kapıdan kapıya şoförlük yapardım.

İkincisi, okulda Maddie ve Jason'ın
ilişkilerinde bazı problemler

olduğunu duymuştum

ve bu bir çeşit problem habercisiydi.

üçüncü olarak, kız kardeşim
duygularını açıkça gösterirdi,

bu yüzden durumun onu da
kaygılandırdığı görmek zor değildi.

Neyse Jason'ın evine geldik,

ve siyah sedanımı caddenin
sağ tarafına,

onun evinin karşısına park ettim.

Ve Virginya'nın öğle sonrası sıcak,
bulutlu havasına adım attım.

Ve Maddie'nin verandada oturduğunu
fark ettim ki,

bu pek de normal değildi.

Normalde kızkardeşimin arkadaşı

telefon mesajı ya da kapı zili
sesini duyana kadar içeride beklerdi.

Ancak Maddie avludan karşıya geçti,

ben arkamdaki kapıyı açtım,

Maddie bindi ve kapıyı kapadım.

Şimdi, bu noktada, kabul etmeliyim ki

Jason'ın görünürlerde olmaması

ve herhangi bir olay ya da tartışmanın

olmaması beni gerçekten
çok rahatlattı.

Bu yüzden arabaya döndüm
kemerimi taktım,

kapıyı kapattım ve eve doğru

3 dönüşlü bir yolda sürmeye başladım.

İlk yol, sola, Jason'ın
evinin önüne doğruydu.

Geriye sürmek için vitesi geriye aldım

ve eve doğru baktım

ve evin önünde daha önce olmayan
bir figürü fark ettim.

Onu kırmızı, beyaz ve mavi
Amerikan bayrağı tişörtünden

anında tanıdım.

Bu Jason'dı.

Ve elinde bir süpürge sapı tutuyor,
görünen böyle gibi,

ancak daha dikkatlice bakınca,

göğüs kafesimin içinde kalbim
küt küt atmaya başladı,

metal ve tahtanın bir bir av tüfeği
olduğunu anlayınca.

Ne olacağı konusunda düşünmeye başladım.

Aklıma gelen ilk düşünce Jason'ın

düşündüğümden daha erkeksi olduğunu
kanıtlamaya çalıştığıydı.

Onu yenemeyeceğimi.

Ve ikinci, ama daha ürkütücü,

dışarı çıkıp öfkesini silahla
göstereceğiydi.

Ve buna göre hareket ettim.

Arabayı geriye döndürdüm ve arkaya doğru sürdüm.

Durdum ve eve doğru yola çıkmak
üzereyim,

geri vitese aldım ve park ettim.

Çak, çak, çak.

Güvenli bir şekilde kaçmak
için sür ve dışarı çık ve

Jason'la aklını başına toplaması
amacıyla konuşmak için park et.

Arabayı sürmeyi tercih ettim,
yavaşça ayağımı frenden çektim,

ve arkamda arabanın
hareket ettiğini hissettim.

Herşeyin yolunda olduğunu görmek
amacıyla son bir kez dönüp eve göz attım,

ve Jason'ı artık görmüyorum.

Ancak, bel seviyesinde kırmızı,
beyaz ve mavi görüyorum

ve Jason'ın şu şekilde eğildiğini fark ediyorum.

Gözlerim aşağıya kaydıkça,

Jason'ın az önce arkasında
durduğu kapıyı örten

pembe bir buğu tabakasına benzer
bir şey görüyorum.

Az once ne olduğunu anlamlandırmaya
çalışıyorum,

ve kendimi, kapı ve üstündeki
tavan penceresine saçılı gördüğüm şeyin

Jason'ın beyin dokusu olduğuna
inandırmaya çalışıyorum.

Arka koltuktan zayıf bir sesin

"Joey, az once bir şeyler oldu"
dediğini duyuyorum,

ve kızların bilmediği bir şeyi
bildiğimi fark ediyorum:

Jason biraz önce kendini vurdu.

Düşündüğüm ilk şey kızları buradan
uzaklaştırmak.

Arabayı hızlıca sürmeye başladım ve

bir, belki iki yol kesimi
boyunca hızlanarak sürdüm.

Arka koltuktan ve yandan
hışırtılar duyuyorum,

kızlar paniklemeye başlıyor.

Koltuklarda hışırtılar var,
ve çat çat pencereye vuruyorlar,

bu yüzden onları içerde tutmak
amacıyla pencereyi kilitliyorum.

Telefonu aldım ve 911'ı aradım.

Santral görevlisi telefona
cevap verir ve ben şu sözleri

söylemek zorundayım:

"Az önce bir intihara tanık oldum,"

ve anında arkada, sedanın içinde
bir kargaşa kopuyor.

Santrala bilgiyi aktarmaya çalışıyorum,

adres, adım, hernedense
doğum günümü,

gözlerinde yaşlarla kız kardeşim
baygın bir bakış atıyor

ve Jason'ın iyi olup olmayacağını
soruyor.

Kendimi kaybetmemek için
başka yöne bakmam gerekiyor.

Arabayı çekip dışarı çekiyorum

çünkü içerde bu iki kızın yanında
kendimi kaybetmemem mümkün değil.

Biliyorum ki, onları orada ve
kapıdan uzakta tutmak için

sakin ve kontröllü kalmalıyım.

Santrala bilgiyi veriyorum ve
diyorlar ki,

"Bekleyin, polis hemen gelecek."

Ve sonra klik.

Telefon hattı sessiz.
Santral memuru telefonu kapatır.

Ve tek başımayım.

Vista ağaçlıklarının tanıdık
mahallinde dikiliyorum,

Az önce ne olduğunu bilen tek
insan olduğumu bilerek.

Tüm dünya bir haber.

Arkamdan bir araba gidiyor.

Birisi sağımda çimleri
biçiyor,

ve solumda küçük çocukların
oyun seslerini duyuyorum.

Dünyanın geri kalanı için
her şey normal.

Ama diğerleerinden başka
bir evrende çıkmazdayım.

Filmlerde bu tür bir şey olduğunda,

ekran karanlığa gömülür ve
derinden ürkütücü bir müzik gelir.

Ama hiç öyle değil.

Korkuyordum,

ve bu konuda hiç bir şey yapamıyordum.

Bugün, bu hikayeyi size

anlatma nedenim travmanın nasıl
bir şey olduğunu anlatmak istemem.

Üzgünüm.

Tüm ebeveynlerin bildiği gibi
gerçek bir ebeveynlik kitabı yok.

Bir sonraki adımda ne yapacağını
söyleyen hiç bir kitap yok.

Hatta ebeveynlik üzerine bir
kitap olsaydı bile,

"Çocuğunuz silahlı bir intihara
tanık olduğunda ne yapmalı?"

başlıklı bir bölümün olacağına dair ciddi
şüphelerim var.

Bu yüzden ebeveynlerim
ellerinden gelen en iyi

şeyi yaptılar ve beni be kızkardeşime

hemen ertesi gün şehirdeki bir terapiste
götürdüler.

Ve o yaz başka oturumlar ayarladık,

ve yaz boyunca, terapiste

ne olduğu, ne hissettiğimiz gibi
şeyleri anlattık.

Ve bu kesinlikle yaradı, ama
asıl ihtiyacım olan yerde,

benim ruhumda, bir anlamı varsa,
işe yaramadı.

Gerçekten insanlar nerden geliyor

düşünceleri, eylemleri ve kelimelerinde
merak ediyorum.

Ve kendimi de aynı analize
dahil ediyorum.

Yaz boyunca, bu
istilacı düşüncelerle meşguldüm,

ve eriştiğim kanı:
rol yapıyordum.

İyiydim ve ekstra ilgiye
ihtiyacım yoktu.

pek çok insanın bunu
yaşadığınıı düşünüyorum.

Kendi kendime:

"Bu olay geride kaldı Joey;
aş bunları ve kurtul" dedim.

Böylece sonbaharda,burda,
Behrend'de okula başladım,

ve görünürde herşey normal.

Ancak bana herşeyin normal
olmadığını gösteren küçük

şeyler vardı.

Mesela, yurttaki odamda ya da
sınıftayken,

çocukları gülererek koridordan
inerken duyardım,

ve anında, ağladıklarını
düşünürdüm.

Histerik bir kahkaha ile
histerik bir ağlama sesinin bu kadar

benzer olması gerçekten büyüleyici.

olayları kafamda yeniden canlandırarak

1000 yard ötedeki bir bakışla
kendimden geçip,

hareket eden bir şey yada omuzuma dokunan
birine karşı korkuya kapılırdım.

Ve nihayet,

Geceleri ağlayark uyurdum,
kızgın ya da hüzün ağlaması değil,

öylece, yüzümden yaşlar
dökülerek duvara bakardım.

Birazcık inek biriyim

ve bana ne olduğunu araştırmaya
başladım.

Ve beyninin beyin yolakları boyunca

yüklü parçaçıkların
değiş tokuş yoluyla

konuştuğunu öğrendim.

Ve bu yolaklar daha çok kullanıldığında,

beynin işi daha kolaylaşır.

Pek çok insan "savaş ya da kaç"'ı ya da
ne hakkında olduğunu duymuştur bile.

Bu vucüdunuzun tehlikede hissetiğinde
ortaya çıkan bir içgüdü.

Amigdalanız -ki beynin en eski
parçasıdır, kontrolü ele alır

ve beyninize ve vucüdnuza ne yapmanız
gerektiğini söyler.

Eğer karşınızda bir Kaplan varsa,

düşünmenin size bir faydası
dokunmayacaktır.

"Şimdi ne yapacağım?

Oo, Kaplan şimdi ne yapacak?"

Bir kaplanla dövüşürsen ya da
gerçekten çok hızlı kaçarsan

uzun bir yaşam
için bu çok daha yararlı olacaktır.

Bu yüzden amigdalanın tetiklediği de
işte tam budur.

Benim beynim de hüzünlü ya da korkunç
bir durumda

doğru davranışın benim amigdalamın

15 haziranda yaptığının olduğunu düşündü

-ki bu aslında mantıklı;

sadece beni korumaya çalışıyordu.

Ancak gerçekte neden olduğu şey

daha once hiç hissetmediğim
bir duygu seliydi.

Bütün bunlara ragmen, kendi kendime sadece

"Joey, daha birinci sınıftasın" diyordum.

sadece dönemin yükünün gittikçe artması
seni kaygılandırıyor

ve evi özledin."

Filmde her şeyin ters gitmeye başlar
ya hani,

işte bu o bölümdü.

Ve herşeyin gerçekten iyiye
gitmediği o bölüm

benim rüyalarımdı.

Kabus görmeden uyumamakta
zorlanıyordum

ve sonunda uyur gezerliğe başladım.

Ve bir gece uykumda yürümeye başladım,

yurt odamdan çıktım, binayı terk ettim

ve kampüsten 8 mil uzağta buldum
kendimi,

yağmurda ve parmak arası plastik terlikle.

(Gülme sesleri)

Sonunda beni polis buldu,
yönünü kaybetmiş ve şaşkın.

Ve ilk düşündükleri:

"Abi, bu üniversite birinci sınıf
öğrencisi kesinlikle içkiyi kaldıramıyor." şeklindeydi.

Böylece beni hastaneye götürdüler
ve ailemi çağırdılar

ve eni sonu herkes sarhoş ya da
madde etkisi altında olmadığımı anladı,

ama TSSB krizi geçiriyordum.

Bu uyur gezerlik olayı benim için

ve ailem için yardım almam için
bir uyarıydı

ve bu normal değildi.

Babam emekli bir deniz subayı olduğu için

askeri zümreyle bağlantılarımız vardı.

EMDR olarak bilinen

duyarsızlaştırma ve göz hareketleriyle
duyarsızlaştırma metoduna yönlendirildik.

Ve bu beynmizin
travmayla başa çıkmasının bir yolu.

Böylece okuldan Virginya'daki eve gitmek için
3 haftalık bir izin aldım ve

EMDR terapisine başladım.

İlk oturum bir buçuk saatti ve

therapist yine içinde olduğum
herşeyin bilimini özetledi.

Bana EMDR'nin REM uykusuna
-hızlı göz hareketlerinin yer aldığı uyku

ilişkin çalışmalara dayalı olduğunuu söyledi.

Ve REM uykusu sırasında olan, en azından
theoriye gore,

gözlerinin hızlı ve random bir şekiilde
hareket ettiği ve

günün tüm bilgilerini dosyaladığın uyku.

Mesela, iş yerinde stresli bir gün
geçirdiyseniz

rüyalarınız bir şekilde bununlu
ilişkili olabilir.

REM uykusu neredeyse olanın
görselleştirilmesi ve

bunlar rüya olarak karşına çıkması.

Uyurken benim başıma gelen

15 haziranda yaşadığım şeyin

başka bir açıdan yeniden yaşanmasıydı.

REM uykusu sırasında beynin her şeyi
uzun surely bellekten kısa surely belleğe taşır.

Ve bir anlamda ne olduğunu okur, etiketler ve
dosyalanması için gönderir.

Rüyalarda her zaman aynen karşınıza çıkmaz.

Rüyalarımda olan şey olanın
tekrar, tekrar ve tekrar gözden geçirilmesiydi

çünkü beynim bunu dosyalayamıyordu.

Tekrar tekrar yeniden dosyalamaya
çalışıp duruyordu.

Ama bir türlü başaramıyordu.

Tipik bir EMDR oturumunda

terapist parmaklarını yüzünden 15 ila 30 cm
kadar uzakta tutacak

ve sol periferikten sağ periferiğe
doğru, one arkaya vuracaktır.

ve buna çift yönlü uyarım adını veriyorlar

çünkü bu beyninin iki yarımküresini de uyarmaktadır.

Bana haziran 15'e geri dönmemi,
Sedan'da olduğumu düşünmemi

ve ne olduğunu ve ne hissettiğimi
O'na söylememi isterdi.

Ve mutsuz olduğum ya da gerçekten
ne olduğunu anlamadığım ya da

kızgın olduğum kısma geldiğimde

bir yada iki cümle söyleyip

alnıma vuruyordu.

ve bu düşünceyi bir anlamda

zihnime yerleştiriyordum.

Haziranın 15'ine yönelik iki
problemim vardı.

Birincisi kızların gördükleri
konusunda kendimi sorumlu hissediyordum.

Hatırlarsanız sola dönmüştüm,

ancak eve doğrudan giden bir yol var.

Ve sola döndüğüm için kızların olayı
gördüğünü,

görme nedenlerinin bu olduğunu düşündüm.

Eğer doğruca eve sürseydim,
onlara bir şey olmayacaktı.

İkincisi Jason'a yardım
edebilirdim diye düşünüyordum.

Ne yapabilirdim bilmiyorum,

ancak onun için daha iyi bir şeyler
yapmış olmayı dilerdim.

EMDR'nin fark etmemeye yardımcı
olduğu şey yapabileceğim

hiç bir şeyin olmadığıydı,

ve olay tam da olacağı gibi
gerçekleşti.

Geleneksel konuşma terapilerinde

"iyiyim, benim hatam değildi,
sorun yok." diyebilirsiniz.

Ama yalan söyleyebilirsiniz:

terapisti kandırabilirsiniz
ve kendinizi kandırabilirsiniz.

EMDR'nin yaptığı

sizi söylediğiniz ya da düşündüğünüz
şeye gerçekten inanmaya zorlar.

Bunu göstermenin bir yolu

EMDR hakkında araştırma yaparken

yenidenişleme sırasında insanların durup
duruken ağlamaya başladığını öğrendim.

Ve düşündüm ki, Hayır, hayır,

bu benim başıma gelmez."

(Kahkaha sesi)

Orada oturup öne arkaya
kaydırıyorunuz,

ve ben birden kontrolsüzce
ağlamaya başlıyorum.

Sanki birisi şampanya şişesini

alıp tıpasını açtı ve

15 Haziran'dan beri içimde biriktirdiğim
ne varsa dışarı taşıyordu.

Şansıma, sadece 2 EMDR oturumu

benim için yeterli oldu.

Bunun nedenlerinden birisi

daha önce bahsettiğim

sinirsel yolaklar.

Beynimin içinde, travma sadece ormanın
içinden beynimin

takip edebileceği bir yol oluşturmaya
vakit bulabildi.

Diğer travma kurbanlarında,
savaşta bulunanlar

ya da kötü muameleye maruz
kalınan ilişkiye sahip insanlar gibi,

geniş yollar kurulmuş olabilir.

Benim durumumda tek yapmamız gereken
bir tırmık alıp yaprakları

temizlemekti

ve beynim orada olduğunu
unutacaktı.

Ancak başka biri için

bir kaya matkabı alıp
ağaçları dikip büyümesini beklemeniz gerekebilir

ve bu zaman alır.

EMDR'ye ilişkin bir kaç küçük istatistik

benim sadece bir afiş çocuğu olduğu

ortaya koyar.

Ortalama 6 50 dakikalık oturumdan sonra,

tek bir travma kurbanlarının %100'ü

ve çoklu travma kurbanlarının %70'i

SSTB belirtilerinden hiç birine sahip
değildiler.

EMDR travma ve beynimizin
ona karşı tepkisi hakkında

bilgi edinmemesi sağlayan yollardan biri.

Ve 5, 10 ya da 20 yıl sonra,

bilimin bize ne sunacağını kim bilebilir.

Bildiğim

bu olay başıma gelmeden önce,

travmanın sadece üstesinden gelmen
gereken bir şey olduğuydu,

kabul et ve yaşamına devam et.

Ancak, artık farkına vardığım şey

bir şeyin gerçekten üstesinden gelmek
istiyorsak birbirimize yardım etmeliyiz.

Aylar boyunca, bunun neden olduğunu
öğrenmek istedim.

Jason neden kendi canına kıydı?

Neden bu iki kızın başına geldi?

Ve öğrendiğim şey yaşamdaki bazı olaylar

berbat bir film gibi,

hani son sahnesi cevap sunmak yerine
daha çok soru oluşturanlardan.

Ve bu cevapları istiyor muyuz?

Ancak, o cevapları asla alamayacağımızı
bilsek bile

huzuru bulabiliriz.

Umarım travmaya bakış
açınız değişmiştir ve

çevremizdeki dünyayı beynimizin
nasıl işlediğine ilişkin daha iyi

bir anlayışa sahip olduğunu düşünüyorsunuzdur.

Ve unutmayınız ki
bazen yardıma ihtiyaç duyarız.

Teşekkür ederim.

(Alkış)