Need for Speed: Underground 2 | Historia NFS #8

arhn.eu
Oldschool, Newschool, Allschool

W historii Electronic Arts
odnaleźć można wiele dobrych decyzji.

Kupno licencji FIFA na gry piłkarskie.

Zielone światło dla Willa
Wrighta na stworzenie Simsów,

na co nie chciał wcześniej
zgodzić się zarząd Maxis.

Dla fanów motoryzacji takim
przełomem było na pewno kupno

studia Black Box, które nawet
nie zrewitalizowało, co

wprost nadało tożsamość
marce, która przez lata

szukała różnymi
eksperymentami swojej niszy.

Port Hot Pursuit 2 tej firmy
na PS2 był tak dobry, że EA

wprost przekazało studiu
lejce marki, a sprzedane w

ponad 15 milionach
egzemplarzy Need for Speed

Underground tylko
przypieczętowało jego

pozycję jako faworyta fanów.

Tylko czy pod wpływem
olbrzymiej presji

generowania hitu za hitem,
przechrzczony na EA Black

Box zespół miał szansę
sprostać oczekiwaniom

głodnych adrenaliny
miłośników czterech kółek?

Jedno było pewne,
Elektronicy naciskali na

kucie żelaza póki gorące
zlecając nie trzy czy cztery

wersje gry jak do tej pory.

Nowy produkt miał w zaledwie rok
od premiery poprzedniczki

wylądować na aż ośmiu platformach.

Trzeba było więc zakasać rękawy.

Wasze maszyny również
odczuwają żądzę prędkości.

Z pomocą wjeżdża, Lexar,
partner dzisiejszego materiału

i jego ekstra szybkie
pamięci RAM DDR5 z rodziny

Ares oraz szeroka paleta
nośników SSD także z PCI-E 5.0

oferujące transfer do nawet
14 000 MB/s.

Masz PlayStation 5, któremu przydałby
się zastrzyk pamięci bez kompromisów?

Cyk, zupgraduj się z piekielnie
szybkim SSD Lexar Play.

Twój pecet z procesorem
AMD lubi niskie opóźnienia?

A może pod maską mruczy
Intel kochający wysoką częstotliwość RAM-u?

Lexar ma pamięć dla Ciebie.

Nie czekaj, tuninguj swoją maszynę i dołącz
do szybkich -- a nie wściekłych.

Need for Speed Undeground
był grą uwielbianą, więc gdy

zaledwie 5 miesięcy po
premierze jedynki EA wydało

prasówkę z informacją, że na
jesieni do sprzedaży trafi

część druga gry liczba
zaskoczonych wynosiła zero.

Już wtedy zdradzono też,
że sequel nie będzie tylko

odgrzanym na rurze
wydechowej Skyline’a

kotletem, a format czekają
spore zmiany z dużym,

otwartym miastem na czele.

Za produkcją stanęła gigantyczna jak na
owe czasy kampania marketingowa skupiona

wokół samochodów, pięknych kobiet i
sławnych raperów, z czego paradoksalnie

to wozy schodziły na boczny tor.

Osią akcji reklamowych był
angaż dwóch atrakcyjnych

aktorek, Brooke Burke
użyczyła głosu i twarzy

przewodniczce gracza, Rachel
Teller, oraz Kelly Brook jako

Nikki Morris, rywalka gracza.

Marketingowcy nawet nie kryli się
z tym, że Burke wybrana została z

uwagi na swoje wdzięki --
nieprzypadkowo zresztą pojawiła

się ponownie na okładce i
rozkładówkach Playboya w sierpniu

2004 roku, w samym środku
kampanii, co równie

nieprzypadkowo eksponowano potem
w materiałach promocyjnych --

tak, to co widzicie na ekranie to
oficjalne wideo Electronic Arts.

Po drugiej stronie marketingowego
równania stał Snoop Dogg, którego remix

“Riders on the Storm” Doorsów
akompaniował menu główne nowej produkcji.

Był on de facto twarzą ścieżki
dźwiękowej, a pełne przepychu

wydarzenie premierowe gry,
prowadzone zresztą przez

Brooke Burke połączyło ze sobą
wszystkie elementy kampanii.

Impreza rozpoczęła się od
driftowego wyścigu na

Irwindale Speedway w Los
Angeles, a zakończyła

koncertem Snoopa z bonusowym
udziałem Pharrella Williamsa.

Otoczony pięknymi
kobietami i grający na

Xboksie w NFS-a Snoop był
symbolem statusu jaki

symbolizować miało Need
for Speed: Underground 2.

Studio Black Box miało pełną
świadomość tego, że stworzenie

kolejnej odsłony Need for Speeda
na aż osiem platform w zaledwie

rok byłoby raczej niemożliwe,
stąd też projekt rozbity został

na kilka oddzielnych zespołów.

Priorytet miało wydanie główne, które
podobnie jak część pierwsza trafiło

na komputery osobiste z Windowsem,
PlayStation 2, Xboksa i Gamecube’a.

Miało ono premierę w trzecim
tygodniu listopada 2004 roku.

Wszystkie te wydania były z
grubsza identyczne pod względem

zawartości różniąc się od siebie
tylko z uwagi na różnice w

architekturze i możliwości
techniczne konkretnych platform.

Żadna nie została jednak
odchudzona pod względem treści.

Fani powracający za kierownicę z
zaledwie rocznego Underground 1

mogli przeżyć niezły szok, bo
dwójka nie była prostym zestawem

nowych tras na tym samym
silniku, jak zdarzało się robić

Electronic Arts w przeszłości.

Underground 2 był porządnym przetasowaniem gry
w odpowiedzi na krytykę graczy.

Choć trzon rozgrywki pozostał ten
sam, to zbudowany wokół niego system

był praktycznie nie do poznania.

Główną transformację
przeszedł tryb kariery,

który wprowadził obiecaną w
zapowiedzi jazdę dowolną.

Miast wyklikiwać misje z
listy, gracz zmuszony był do

przemierzania ulic metropolii
Bayview i w ten sposób

odkrywać nowe punkty
zainteresowań, misje i rywali,

których można było wyzywać na
wyścigi.

Po krętych uliczkach kryły
się bonusy i dodatkowa forsa

i nawet żeby zmodyfikować
swój pojazd czy też kupić

nowy, trzeba było najpierw
znaleźć na planszy

odpowiedni typ warsztatu.

Nawigację ułatwiała opcjonalnie duża niebieska
strzałka pokazująca drogę do celu.

Po dojechaniu do markera
jednak gra wracała do

swojej klasycznej formuły
-- każdy znacznik

identyfikował konkretny
rodzaj wyścigu, który to z

kolei pomagał nam zarobić
środki, podbić nasz

prestiż lub też po prostu
popchnąć do przodu fabułę.

Do dwójki powróciły podstawowe
typy rywalizacji: Wyścigi w

trybie standardowym zarówno na
okrążenia, jak i po

dedykowanych wycinkach Bayview.

Wydarzenia driftingowe, gdzie wraz z
trzema rywalami ślizgamy się starając

zebrać jak najwięcej punktów.

Dostępne są też warianty driftu, gdzie
bez konkurencji zsuwamy się w dół

ulicy wymijając przy tym ruch uliczny.

Z pierwszej części
powróciły też Drag race’y

wraz z charakterystycznym
dla nich interfejsem i

uproszczonym modelem jazdy
-- gracz skupia się

wyłącznie na zmianie biegów
w odpowiednim momencie i

ewentualnych zmianach pasa
ruchu, by wymijać

pojawiające się przeszkody.

Poza kampanią dostępny jest
też tryb nokautowy, gdzie z

każdym okrążeniem eliminowany
jest jeden z konkurentów.

Underground 2 dodaje do puli
również kilka dodatkowych stylów gry.

Street X - wymawiany “Street Cross”
to klasyczny wyścig, ale na bardzo

ciasnych torach, gdzie kluczem do
zwycięstwa jest ścinanie zakrętów.

Underground Racing League to
turnieje, które wyjątkowo toczą się

poza granicami miasta na zamkniętych
torach, a wygrywa kierowca, który

zdobędzie sumarycznie najwięcej
punktów we wszystkich wyścigach.

Dostępne są również wydarzenia
specjalne, gdzie dojechać

należy w odpowiedni punkt mapy
w określonym limicie czasowym.

W nagrodę możemy zapozować ze swoim
autem w usprawnionym trybie fotograficznym.

Oraz “Outruns”, w
wolnym tłumaczeniu “prześcignięcia”.

Wyjątkowy typ wyścigu aktywowany z
otwartej mapy gry, gdzie wyzwać

możemy jednego ze sterowanych przez
komputer, poruszających się po

mieście rajdowców -- zadaniem gracza
jest zgubić konkurenta oddalając się

od niego na przynajmniej 300 metrów.

Wszystkie chwyty dozwolone.

Oparta o poruszanie się po
dynamicznej mapie i korzystanie z

wirtualnego telefonu komórkowego do
komunikacji z postaciami fabularnymi

kampania diametralnie zmieniła sposób
obcowania z trybem kariery w serii.

I choć większość grających
doceniła tę zmianę, niektórzy

uważali ją za lekko
niedogotowaną - krytykując

szczególnie brak opcji szybkiej
podróży do odblokowanych

wcześniej miejscówek co
niepotrzebnie rozciągało zabawę

o dodatkowy czas dojazdu.

Podróżowania wymagały bowiem nie
tylko wyścigi, ale nawet ulepszenia

-- zarówno te kosmetyczne, jak i
wpływające bezpośrednio na osiągi.

Według reżysera gry, mapa
Bayview zaprojektowana została w

odpowiedzi na krytykę fanów,
którzy po klaustrofobicznej

jedynce domagali się teraz
większej różnorodności w torach.

Plansza dwójki podzielona została na
pięć charakterystycznych stref, z której

każda odpowiada innemu typowi tras.

Górzysta północ ma na przykład
nawiązywać do otwartych, bardziej

wertykalnych torów klasycznych
odsłon serii, podczas gdy centrum

miasta to bardziej zbite, neonowe
okolice znane z Undergrounda 1.

Dla każdego coś miłego.

Rozbudowa dotyczyła też wszystkiego
co ma związek z samymi samochodami --

fani narzekali, że jedynka za bardzo
skupiała się na tanich japońskich

importach, zwiększono więc
różnorodność pojazdów wprowadzając do

gry szereg nowych typów od
amerykańskich “muscle cars” po SUV-y,

które według nich również zaczęły
stawać się popularne wśród moderów.

Możliwości modyfikacji aut
powiększyły się.

Podobnie jak w jedynce samochody
przebudować można było zarówno

pod względem kosmetycznym, jak i
funkcjonalnym, ale pula części,

zdobień i elementów
dekoracyjnych została poszerzona

i personalizować można było
nawet wirtualne mierniki w

interfejsie gracza -- od ich
stylu aż po barwy elementów.

Samochody można było wrzucać
teraz na dynamometr i precyzyjnie

szlifować osiągi do swoich
potrzeb na podstawie wykresów.

Nie mogło też zabraknąć odpowiedzi
na najbardziej kontrowersyjny

element pierwszego Undergrounda.

Rubberbanding czyli nadnaturalne
doganianie gracza przez

przeciwników, by podnieść stawkę
wyścigów został złagodzony, a ogólny

poziom umiejętności komputerowego
gracza podniesiony, by stanowił

większe wyzwanie bez zniżania się do
tak nieczystych sztuczek.

Wprowadzono wreszcie nawet garaż
-- w jedynce gracz w trybie

fabularnym ograniczony był do
posiadania tylko jednej fury,

którą wymieniać musiał na inne.

Teraz można było budować większe
kolekcje wozów, choć nadal mogło

być ich maksymalnie pięć.

A było z czego wybierać.

Gra dostępna była w
wersji amerykańskiej i europejskiej.

Dzieliły one ze sobą 27 wozów, dwa
pozostałe były unikatowe dla konkretnych wydań.

W USA były to Acura RSX i Honda Civic.

Europejczycy i Japończycy dostali w to
miejsce Peugeot 106 oraz Vauxhalla Corsę.

Oczywiście współcześnie
istnieją łatki

przywracające brakujące
auta do dowolnego wydania.

Osiem ekskluzywnych wariantów
podstawowych aut ukryte było

jako bonusy za kodami
rozdawanymi przez wydawcę.

W Japonii po raz kolejny pojawiło
się również jedno wydanie dodatkowe gry.

Underground 2: Sha_Do
przetłumaczone zostało na

japoński i zawierało
dodatkowe winyle na auta

renomowanego japońskiego
studia Art Factory Graphics.

Wydania konsolowe na Xboksa,
PS2 i Gacka były bliźniaczo

podobne do wariantu
pecetowego - z małym

wyjątkiem - GameCube’owe nie
było wyposażone w możliwość

grania po sieci z uwagi na
ograniczenia tej platformy i

równocześnie zdolność tę
zdobył nareszcie Xbox po jej

nieobecności w Underground 1.

Wydania konsolowe miały też
wsparcie dla zabawy na

podzielonym ekranie, coś,
czego oficjalnie nie

wprowadzono na komputerach.

Omawiane powyżej wersje Need for
Speed: Underground 2 okazały się

ogromnym sukcesem komercyjnym i
choć nie dorównały sprzedażą części

pierwszej, to i tak osiągnęły pułap
ponad 11 milionów nabywców.

Nie było wątpliwości, że Black
Box dowiozło po raz kolejny.

Podczas, gdy “dorosłe” wersje święciły
triumfy, oddzielne zespoły walczyły z

przeniesieniem ich charakterystycznej
rozgrywki na mniejsze platformy.

Team Fusion, rozpoczynający
dopiero swoją przygodę z

mobilkami odłam EA Canada
powstał specjalnie po to, żeby

zająć się dewelopmentem
większych marek wydawcy na

nowych platformach przenośnych.

Ich zadaniem było stworzyć od
podstaw Undergrounda w wersji na

świeżą jeszcze konsolę
PlayStation Portable firmy Sony.

To przenośne wydanie gry nie
próbowało duplikować

bezpośrednio rozgrywki domowej,
stąd też różnica w tytułach.

Jedni nazwaliby go portem, inni
spin-offem, ale jedno jest pewne,

była to gra skrojona bezpośrednio
pod założenia platformy przenośnej.

Podzielona na strawne, mniejsze porcje, by wygodnie
grało się na przykład w podróży.

Nie uświadczymy tu pełnej
kampanii, bo gra skupia

się na pojedynczych
wyścigach, a najbliższa

systemowi progresji jest
pozycja “Circuit Race”,

która śledzi postęp gracza
i zwiększa wskaźnik

procentowy ich ukończenia
w jednej z czterech serii.

Każda seria to trzy kategorie.

Kategoria dzieli się dalej
na cztery trasy - do każdej

przypisane jest zadanie i
nagroda, a te rozwidlają się

ostatecznie na trzy typy
wyzwań - brązowe, srebrne i

złote, odblokowywane kolejno
po kończeniu poprzednich.

Za wygraną zarabiamy
punkty ulepszeń oraz

punkty kierowcy, które to
potem wydajemy na lepsze

części i kolejne pojazdy.

Mamy więc oczekiwane opcje
personalizacji, ulepszenia wozów

oraz możliwość instalacji dopalacza.

Również graficznie gra nie zawodzi.

Przypomina swoją dorosłą wersję i
działa na PSP w niezawsze

stabilnych 60 klatkach na sekundę.

W tle przygrywa ostra,
różnorodna licencjonowana ścieżka dźwiękowa.

Od muzyki elektronicznej po rocka.

Miesza w ten sposób kawałki z
Undergrounda 2 z kilkoma dobranymi

specjalnie na potrzeby tego wydania.

Rozgrywka stara się kompresować
esencję gry do formy przenośnej --

znajdziemy tu większość dostępnych tam
trybów wyścigów - w tym Drag Race’y,

tryb nokautowy czy Street X, ale
też kilka wpasowujących się lepiej w

konstrukcję jej unikatowego silnika.

Drift Attack na przykład zachęca
grających do ślizgania się wokół

oznaczonych na planszy markerów, a
Nitrous Run to szaleńczy bieg od

checkpointa do checkpointa, gdzie zyskuje
się dodatkowy czas i ładunek nitro.

Głównym powodem dla którego
trudno nazwać ten tytuł

pełnoprawną dwójką jest
brak charakterystycznego

dla niej otwartego świata.

Gracze poruszają się wyłącznie po
zamkniętych torach nienazwanego miasta.

Choć niektóre wyraźnie nawiązują
do miejscówek po których

mogliśmy jeździć w poprzednich
odsłonach Need for Speedów.

Biorąc pod uwagę jak niełatwym
zadaniem byłoby przeniesienie

rozgrywki Underground 2 na PSP
przy zachowaniu jego natury

przystępności dla krótkich
posiedzeń, studio Team Fusion

poradziło sobie naprawdę
nieźle z debiutem serii na

jeszcze świeżym PSP.

Grze nie brakowało ani wozów, ani
zawartości i broniła się również

pod względem audiowizualnym.

Mniej pokory w nazewnictwie
mieli producenci ze studia

Pocketeers odpowiedzialni za
wydanie gry na Game Boya

Advance oraz, po raz pierwszy
dla tej serii, Nintendo DS.

Ci nazwali swoje dzieło po prostu
“Need for Speed: Underground 2” mimo

iż rozgrywka tych wydań czerpała
raczej z “Rivals” niż wersji pełnej,

niewątpliwie z uwagi na przenośność
wszystkich trzech platform.

Wersję Game Boyową
widzieliśmy już w tej

serii kilkukrotnie -
Pocketeers stworzyło swój

silnik na potrzeby gry
Porsche 2000 i

wykorzystywało go
niezmiennie nawet teraz za

każdym razem polerując go
i ubierając w nową skórkę.

Teraz skopiowano niemal jeden do
jednego rozgrywkę pierwszego Game

Boyowego Undergrounda zmieniając
jedynie interfejs i system progresji.

Zniknął “pager”, który pełnił rolę
kampanii i przyjęto w to miejsce

format zaczerpnięty z “Rywali”
czyli szereg pasków postępu

symbolizujących ukończenie
kolejnych wyścigów w danym cyklu.

Powraca też bogata jak na system
pula personalizacji samochodu.

Wyraźnie dopieszczono też oprawę
graficzną, która stała się nieco

czytelniejsza - na Game Boyu
każdy piksel był na wagę złota.

Silnik natomiast nareszcie doczekał
się wykorzystania tak potrzebnych

mu wzniesień, a nawet ramp
wyskokowych co wyraźnie wzbogaciło

płaskie do tej pory ulice.

Ciekawostką są również nienadzwyczajne
w swojej jakości minigry przypominające

rozgrywką raczej wczesne lata 80.

Tuning silnika na przykład polega
na kontrolowaniu wiecznie

uciekającej piłeczki, by mieściła
się w czarnej przestrzeni

symbolizującej bezpieczną strefę
mieszanki paliwa i tlenu

docierającego do silnika.

Nie zdziwi Was więc na pewno,
że stworzona przez tych

samych autorów wersja gry dla
Nintendo DS również zawiera

tę i podobne minigry, które
jakimś cudem wyglądają na tej

platformie jeszcze mniej
atrakcyjne choć tym razem

wykorzystują do sterowania
dolny ekran dotykowy konsoli.

Need for Speed Underground 2
na Nintendo DS jest więc

nietypową hybrydą wydania PSP,
pecetowego i Game Boyowego.

Interfejs wyraźnie nawiązuje do
wersji komputerowej ze swoimi

charakterystycznymi, poziomymi,
przesuwnymi ikonami na czele.

Rozgrywka natomiast łączy pomysły z PSP
z ich wykonaniem z Game Boya.

Jak w pozostałych wariantach
przenośnych otrzymujemy dostęp

do opcji szybkiego wyścigu lub
trybu Underground z paskami

postępu dla danych kategorii.

Podobny jest również styl
rozgrywki -- bez otwartego miasta

i fabuły i ściganie się wyłącznie
po predefiniowanych torach.

Oraz nagrody za które kupimy ulepszenia
i elementy kosmetyczne dla naszych maszyn.

Pocketeers wykorzystało jednak
moc drzemiącą w nowej

platformie Nintendo odchodząc
od prostoty korzeni Game

Boyowych.

Znajdziemy tu rozwidlające się,
bardziej wyboiste trasy, skróty,

bogatsze oświetlenie i większą
róznorodność krajobrazów -- niektóre

z nich są wprost skopiowane z wydania
PSP wzmacniając powiązanie między

Underground Rivals a portem DS-owym.

Tylko na tej platformie pojawia
się też tryb stref wykorzystujący

mapę na dolnym ekranie konsoli.

Zadaniem ścigających się jest
uzyskiwać najlepsze możliwe czasy

między kolejnymi punktami
kontrolnymi - zwycięzca odcinka

przejmuje powiązaną z nimi strefę.

Konkurenci mają pozostałe okrążenia, by
strefy odbić wykręcając lepsze czasy.

Wygrywa osoba, która po zakończeniu
wyścigu kontroluje najwięcej obszarów.

Jest to również jedyna
wersja gry, w której, z

pomocą ekranu dotykowego,
gracz projektować może

własne elementy dekoracyjne.

Ma ona też niespodziewaną wadę,
a mianowicie zdecydowanie

wyższy niż w pozostałych
wersjach poziom trudności.

To gra, która wskrzesza
znienawidzony rubber-banding

pierwszego Undergrounda i dorzuca
od siebie nieprzyjemny model

sterowania, gdzie naprawdę trudno
utrzymać kontrolę nad wozem.

To powoduje, że w tytuł ten
gra się często zwyczajnie nieprzyjemne.

Na dodatek ruch uliczny ma irytującą
tendencję do generowania się znikąd… pod

prąd jadąc prosto na czołówkę z graczem.

W jeden recenzji użytkownika z
2005 roku przeczytamy: “Samochodem

zbyt trudno się steruje!

Przegrałem niezliczoną liczbę
wyścigów, bo przez okropne

sterowanie nie mogłem
utrzymać kontroli nad autem.

Gracz rozbija się i wpada w
poślizgi tak często, że to jakiś

absurd." Podobne zarzuty kierowały
w jej stronę również bardziej

profesjonalne media, jak Gamespot.

Wersje Game Boyowa i DS-owa
przyjęte zostały stosunkowo chłodno.

Ta pierwsza była już pod każdym
względem przestarzała w starciu

z platformami takimi jak PSP,
ta druga nazywana była zbyt

grindową i wtórną choć mającą
zalążek esencji tego co czyniło

cykl Underground tak udanym.

Istniała jeszcze wersja komórkowa gry.

Być może myślicie sobie: no jasne, grałem
przecież w Undergrounda 2 na Javie!

I pewnie wyglądał mniej więcej
tak jak na ekranie.

Niestety… to nie jest Need
for Speed: Underground 2.

To amatorska modyfikacja gry
Fast and Furious Fugitive,

który przez lata tak rozlał
się po internecie, że

większość sieci naprawdę sądzi
już, że tak wyglądała

komórkowa wersja Need for
Speeda.

Niemal każdy wynik wyszukiwania
zwróci ten właśnie tytuł.

Underground 2 nigdy nie trafił
na telefony z Javą.

Co nie znaczy, że Electronic Arts
uważanie nie przyglądało się szybkiemu

rozwojowi platform komórkowych.

Wręcz przeciwnie.

Renomowane studio
tworzące gry mobilne,

IdeaWorks 3D, znane
między innymi z wielu

dobrze przyjętych gier
dla konsolofonu N-Gage,

otrzymało od EA zlecenie
stworzenia Need for Speed

Underground 2 na komórki.

Tylko, że firma postawiła na
złego konia i zamiast polecić

stworzenie gry Javowej czy
choćby Symbianowej, celem EA

była zapomniana dziś przez
świat platforma mobilna BREW.

Cechą charakterystyczną BREW było,
że umożliwiała ona nie tylko

pobieranie gier z sieci, ale też ich
łatwą łączność z internetem w celu

ściągania dodatkowej zawartości.

Pomysł dla EA bardzo kuszący,
bo oznaczał, że wydawca mógłby

oferować graczom nowe tory czy
samochody za dodatkową opłatą.

Need for Speed Underground 2 dla
BREW kosztował 10 dolarów,

wystartował latem 2005 roku i dziś
uważany jest za grę zaginioną.

Nie wiemy na jego temat zbyt
wiele prócz tego co pozostało

po nim z garstki dawnych
recenzji, a egzemplarze

zachowane na telefonach są
niegrywalne bez łączności z

nieistniejącymi już serwerami.

A mimo to oglądacie mój autorski gameplay
z tego tytułu na swoich ekranach.

Szczątki gry dostępne są w
internecie dzięki anonimowemu

pracownikowi firmy, który
udostępnił w sieci kilka

deweloperskich prototypów
umożliwiających częściowe

przywrócenie jej do życia.

Underground 2 na BREW był projektem
ambitnym i jako jedyny, odwzorowywał

rozgrywkę dużych wydań.

Nie tylko emulował fabułę
wersji komputerowej wraz z

filmami i aktorami głosowymi,
ale oferował też graczom

pełny tryb free roam
pozwalający dowolnie poruszać

się po mieście i odkrywać
jego zakamarki i w ten sposób

docierać do kolejnych zadań.

Choć te można było wybierać
też z wygodnej listy.

Pod tym względem był więc
nawet od oryginału lepszy.

Dzięki połączeniu z siecią gra
miała oferować ciągle rosnącą i

rotującą pulę pojazdów, torów,
zadań, modyfikacji i zdobień.

A ponieważ telefony miały
wtedy bardzo mało

przestrzeni, a ambicje
autorów były bardzo duże

gra korzystała z usługi
V-Cast amerykańskiego

operatora Verizon, by na
bieżąco pobierać treść

przez sieć 3G - w ten
sposób tytuł streamował z

internetu przerywniki
filmowe, klipy dźwiękowe,

muzykę, a nawet dogrywał
na bieżąco kolejne misje.

I dlatego też większość tej
treści przepadła, gdy zamknięto serwery.

W teście IGN z 2005 roku
wyczytamy: “[NFSU2] ma mnóstwo doładowywania.

Ma się uczucie jakby za każdym
zakrętem, czy gdy chce się

skorzystać z dodatkowej opcji,
gra musiała coś doczytać.

Czasem trwa to chwilę, inne
doładowywania są koszmarnie wolne.

Szczególnie, jeśli nie ma się
nielimitowanego pakietu danych,

obserwowanie jak Underground 2 łączy
się z siecią, by pobrać zasoby

potrafi być stresujące.” Wartym
komentarza jest też silnik gry.

Ten bowiem nie opiera się
o podstawę kodową

Underground, a… wydanie
PlayStation 1 gier Need

for Speed 3 i High Stakes.

Większość torów z dostępnej
wersji deweloperskiej wyciągnięta

jest żywcem z tych tytułów.

To samo zresztą dotyczy
wybranych samochodów ruchu ulicznego.

Powód był prosty -- była
to technologia na tyle

stara, że łatwo było
skłonić ją do pracy z

pierwszymi telefonami
obsługującymi 3D co

skróciło okres produkcji.

Nie trzeba było startować od zera.

Miało też pozwolić na łatwe
uzupełnianie żyjącej gry o

istniejące assety podczas gdy
artyści tworzyliby nowe do

późniejszej fazy jej działania.

Niestety ta późniejsza faza
nigdy nie przyszła -- platforma

BREW nie przyjęła się, a odważne
i ambitne komórkowe Underground

2 zaginęło w pomroce dziejów i
dziś bardzo trudno znaleźć na

jego temat konkretne informacje.

W wycieku kodu znaleźć można
też wersję gry dla Symbiana,

czyli platformy używanej przez,
między innymi, smartfony Nokii.

Nie znalazłem jednak
dowodów na to, by to

wydanie gry trafiło
kiedykolwiek do klientów.

Prawdopodobnie testowano je wyłącznie wewnętrznie
w celu potencjalnej premiery.

Skarbnicą wiedzy na temat tego
wydania, w języku angielskim

jest kanał Youtube KrZ One -
jednej z osób odpowiedzialnych

za walkę o odnalezienie
zaginionych wariantów

komórkowych Need for Speedów.

Próbują oni kontaktując się
z deweloperami i odszukując

skrawki dawnych artykułów,
odtworzyć historię tej i

innych gier platformy BREW.

Oczywiście do odwiedzenia
go serdecznie zapraszam.

O tym, że miłość do cyklu
Underground nie gaśnie

świadczyć może multum prób
utrzymania go przy życiu.

Społeczność gry zrodziła setki modyfikacji,
projektów i społecznościowych poprawek.

Do mainstreamu najwyraźniej przebił
się powstający od 2021 roku projekt

o nazwie 2Unreal5Underground.

W skrócie Tufu - żartobliwie nazwany fanowski
remake gry na silniku Unreal Engine 5.

Przenosi on oryginalne assety na
współczesny engine dzięki czemu fani

cieszyć się mogą nowoczesnym systemem
oświetlenia czy warunków pogodowych.

Premiera pełnej wersji
przewidziana jest na

koniec 2025 roku, ale już
dziś w sieci dostępne

jest darmowe demo w
którym możemy pojeździć

po odświeżonym Bayview
oraz pobawić się trybem

odpicowywania samochodów.

To niesamowite jak dzięki
sukcesowi pierwszej odsłony

Need for Speed Underground
Electronic Arts ekspresowo

zwęszyło potencjał w nowym
kierunku marki i potrafiło

go zmonetyzować - w okresie
2004-2005 wydano

przynajmniej 8 wersji
Undergrounda 2 znów

zgarniając w większości
pochlebne recenzje i

podbijając słupki sprzedaży.

Drugi Underground zapisał się obok
jedynki w annałach gier wyścigowych

jako jeden z najlepszych
przedstawicieli swojego podgatunku.

Odpowiedzialne za nie EA
Black Box było w szczytowej

formie i nic nie
zapowiadało, żeby coś miało

się w tej dziedzinie
zmienić, a już na pewno nie

zamierzało spuszczać z gazu.

Studio było gotowe, żeby nareszcie
zamieszać trochę w sprawdzonej formule.

Nadszedł czas zmienić bieg.