A fascinante ciencia dos membros pantasma - Joshua W. Pate

Ver a lección completa: https://ed.ted.com/lessons/the-fascinating-science-of-phantom-limbs-joshua-w-pate
Case todas as persoas que perderon un membro aínda o senten, pero non como un recordo, senón como se aínda estivese vivo. Poden mover os dedos pantasma e mesmo ás vees senten a correa do reloxo ou a palpitación dunha uña encravada. Que causa entón estas sensacións pantasma? Joshua W. Pate explícanos como o cerebro reacciona á perda dunha extremidade.

Lección de Joshua W. Pate, dirixida por Kozmonot Animation Studio.

A maioría das persoas que perderon
un membro aínda poden sentilo.

Non como se o recordaran,
senón como se estivese vivo.

Poden flexionar os seus dedos pantasma

e ás veces mesmo notan o roce do reloxo

ou a palpitación dunha uña encravada.

Un feito incrible

é que ás veces as persoas que naceron
sen un membro poden sentilo.

Entón, que causa o efecto pantasma?

A nitidez destas sensacións

indica que existe
un mapa do corpo no cerebro.

Que alguén que nunca tivo un membro
poida sentilo

implica que nacemos como mínimo
co bosquexo deste mapa.

Non obstante, hai unha diferenza entre
o membro pantasma tras unha amputación

e os seus antecesores de carne e óso:

case todos son dolorosos.

Para entender ben os membros
e a dor pantasma,

consideremos o percorrido
dende a extremidade ata o cerebro.

Os nosos membros están cheos
de neuronas sensoriais

responsables de todo,

dende as texturas que sentimos
coas puntas dos dedos

ata a nosa comprensión de onde están
os nosos corpos no espazo.

As conexións neuronais levan a información

pola espiña dorsal ata o cerebro.

Dado que a maior parte deste camiño
se atopa fóra da extremidade en si,

case toda permanece logo dunha amputación

Pero a perda dunha extremidade

cambia a forma en que os sinais
viaxan por cada treito.

Na parte amputada,

as terminacións nerviosas amputadas

poden engrosarse e
volverse máis sensibles,

transmitindo sinais de dor
en resposta a unha presión leve.

En circunstancias normais,

estes sinais reduciríanse
no corno dorsal da medula espiñal.

Por razóns descoñecidas,
tras unha amputación,

prodúcese unha perda
do control inhibitorio no corno dorsal,

e os sinais poden intensificarse.

Unha vez que pasan pola medula espiñal,
os sinais nerviosos chegan ao cerebro.

Alí, o córtex somatosensorial procésaos.

O mapa do corpo está nese córtex.

Partes do corpo sensibles
con moitas terminacións nerviosas,

como os labios ou as mans

están representados
polas áreas mais grandes.

O homúnculo cortical
é un modelo do corpo humano

que representa proporcionalmente o tamaño
que cada parte do corpo ocupa no córtex.

A cantidade de córtex dedicado
a unha parte específica do corpo

pode aumentar ou reducirse

segundo o volume de información sensorial
que o cerebro recibe desa zona.

Por exemplo, a representación
da man esquerda é maior nos violinistas

que nos non violinistas.

O cerebro tamén aumenta
a representación no córtex

cando unha parte do corpo é ferida

para aumentar as sensacións
que nos avisan do perigo.

Esta maior representación
pode levar á dor pantasma.

O mapa cortical tamén
é probablemente o responsable

da sensación de ter partes
do corpo que xa non están aí,

porque aínda teñen representación
no cerebro.

Co tempo, esta representación
pode reducirse.

e o membro pantasma
pode reducirse con ela.

Pero as sensacións
de extremidades pantasma

non sempre desaparecen por si soas.

O tratamento para a dor pantasma require

unha combinación de rehabilitación física

medicamentos para a dor, próteses e tempo.

Unha técnica chamada terapia de espello

pode ser moi útil para desenvolver
os rangos de movemento

e reducir a dor nos membros pantasma.

O paciente coloca o membro pantasma
nunha caixa detrás dun espello

e o membro san diante do espello.

Isto confunde o cerebro, pois ve
o membro pantasma, amais de sentilo.

A ciencia está a desenvolver
tratamentos de realidade virtual

que fan aínda máis vívida
a terapia do espello.

As próteses tamén xeran un efecto similar:

os pacientes soen sentir a dor
cando quitan a prótese pola noite.

Os membros pantasma
poderían axudar aos pacientes

a entender a prótese
como unha extensión do seu corpo

e a movelas intuitivamente.

Aínda quedan moitas cousas sen saber
acerca dos membros pantasma.

Non sabemos por que algunhas persoas
non senten esa dor tan característica,

ou por que outras non senten
o membro pantasma.

E a futura investigación
dos membros pantasma

non é só aplicable a quen os percibe.

Un coñecemento mais profundo
deste fenómeno proporcionaranos

información sobre como traballan
os nosos cerebros cada día

para construír o mundo como o percibimos.

Lémbranos que as realidades
que experimentamos

son, de feito, subxectivas.